Працягваю тэму вандровак. І вяртаюся ў дні сваёй маладосці, у сярэдзіну 2000-х. Некалькі разоў мы з жонкай ездзілі ў Крым. У 2004 г. мы правялі мядовы месяц у севастопальскай Балаклаве. У 2005 г. мы пабывалі ў пасёлку Мірны пад Еўпаторыяй. А ў 2007 г. ізноў пабывалі ў рысе Вялікага Севастопаля: ў вёсцы Андрэеўка, якая лічылася часткай горада.
Агульныя ўражанні таго часу
Тагачасны Крым быў царствам савецкага аўтамабіля. Сучасныя машыны на вуліцах належылі пераважна турыстам. У адным выпадку мясцовы мужык купіў "Запарожэц" толькі для форсу і ездзіў на ім адзін раз на год на тэхагляд. Праўда, у Севастопале жыццё было больш сучасным і наладжаным. У канцы 2008-х сітуацыя стала мяняцца ў плане прагрэсу тэхналогіі. У 2008 годзе мы гасцілі ў Львове і мясцовыя жыхары жартавалі: "ездзім адпачываць у Турцыю, бо ў Крым дорага".
Крым быў звычайным рускамоўным рэгіёнам тагачаснай Украіны. У Мірным, напрыклад, калі ідзеш па звычайным савецкім пад'ездзе, бачыш шматлікія надпісы на сценах мясцовых хлопцаў на рускай мове. Адна жанчына скардзілася мне: "Навошта мне ведаць украінскую мову і разумець што напісана на вакзальных цэкліках? Чаму гэта нельга зрабіць цэклікі на рускай?" Аднак, не было там у прыватных размовах з мясцовымі жыхарамі нейкага адчування што крымчане лічаць сябе рускімі, якія выпадкова жывуць ва Ўкраіне. Усё, што я бачыў вельмі нагадвала аналагічныя рускамоўныя рэгіёны, дзе могуць не карыстацца ўкраінскай у паўсядзённым жыцці, не любіць украінскі ўрад, але пры гэтым спакойна ставіцца да ўсяго ўкраінскага.
Жыхары Крыма жылі бедна і сціпла. Даволі сур'ёзнай праблемай паўвострава быў недахоп магчымасцяў добрага працаўладкавання. У Еўпаторыі, у Мірным і ў Адрэеўцы бачыў шмат т.зв. "блашыных рынкаў": стыхійных ганлёвых кропак, дзе турыстам спрабавалі прадаць усё, што толькі можна: ад ракушак да старых савецкіх кніг. І гэта не толькі прадпрымальніцкая здольнасць крымчан, але і банальная спроба скарыстаць сезон заробкаў на ўсе 100, бо потым усе магчымасці будуць мінімальнымі.
Амаль паўсюль, дзе мы адпачывалі, былі праблемы з вадой, за выключэннем гасцінічных домікаў. Таму добра мыцца пасля мора артымоўвалася не заўсёды
Самае смешнае
Так атрымалася, што менавіта з адпачынку ў Мірным у мяне засталіся самыя смешныя ўспаміны. Яшчэ калі мы ехалі на аўтобусе з Еўпаторыі ў Мірны дзесьці каля 6:00 і міналі нейкі аўтобусны прыпынак, на якім стаяла пара жэўжыкаў. Я сустрэўся поглядам з адным з іх і ён паказаў мне сярэдні палец. Не проста паказаў, а пакруціў ім, каб я бачыў, што гэта мяне ён так "вітае" ў сваім горадзе. Цікава, а як гэты хлопец (ўжо даўно мужык) зараз жыве і як яго закранулі перамены 2014 г?
* У Мірным мы з жонкай аднойчы ішлі на культурнае мерапрыемства і я быў у кашулі з гальштукам. Нейкая немаладая жанчына ўбачыла мяне і пачала крычыць на ўсю вуліцу:
-- Вось нарэшце мужчына з'явіўся ў нас! Хоць адзін з гальштукам! А ўсе астатнія тут -- свінні!!!
* У час нашага адпачынку ў Мірным там праходзіў фестываль "Казантып". Нехта са знаёмых гаспадара, у якога мы здымалі пакой, быў сведкам размовы двух мясцовых бабуль:
-- Я здолела падыйці бліжэй да "Казантыпа" і слухала чым яны там займаюцца, -- выхвалялася адна.
-- А я глядзела ў дзірачку ў сцяне на ўсё, што яны там рабілі! -- пакрыла сваім козырам другая.
А як цяпер
Наколькі мне атрымалася даведацца ад розных жыхароў паўвострава, за апошнія гады жыць стала некалькі цяжэй. Многім уласнікам жылля даводзіцца плаціць шмат кампаніям, якія прадстаўляюць таварыствы ўласнікаў ці камунальныя паслугі (я тут не ва ўсім разабраўся, але, па маіх звестках, гэта прывяло да таго, што частка людзей проста прадала свае дамы і пераехала жыць у іншыя месцы).
Калі верыць расійскім блогерам, якія пераехалі жыць у Крым з іншых рэгіёнаў Расіі, адна з самых значных праблем паўвострава -- гэта дарагоўля.
