Гэта табе за сок! Апавяданне.

Радавыя старанна рвалі траву рукамі. Каса была адна на ўсю роту ды і я не давалі. Пачатак жніўня выдаўся спякотным, і Дзяніс пакутаваў ад смагі. Ён служыў вахтавым метадам: папераменна працаваў на заводзе ды вучыўся на завочцы ў вну і вяртаўся ў частку на чарговы збор.

У сталоўцы чакаў трохлітровы слоік з халаднаватым яблычным сокам для салдат. Дзяніс ужо заплаціў сяржанту за дазвол яго піць. Бывала, што старшына выпіваў па некалькі шклянак, і салдатам даставалася крыху больш за палову слоіка. Сёння яго не было, значыць папіць давядзецца.

Акно ў сталоўцы было адчынена. Праз яго быў бачны поўны слоік на палічцы і не толькі. Дзяніс стаў недалёка, каб крыху адпачыла спіна, і глядзеў у гэта акно.

У сталоўцы стаялі старлей, камандзір яго роты, і лейтэнант з іншай школы іх вучэбкі. Абодва маладыя хлопцы, крыху старэйшыя за Дзяніса. Нешта гавораць адзін аднаму з мацерком, рагочуць... Потым афіцэры паціснулі рукі адзін аднаму і старлей дастаў траўматычны пісталет. Стрэліў практычна не пацэліўшы, і слоік разляцеўся на друзачкі. Лейтэнант дастаў грошы, аддаў старлею і абодва смяючыся пайшлі са сталоўцы.

***

Праз некалькі год жыццё закінула Дзяніса ў гарачую кропку, дзе ён быў снайперам. Ад першага забітага ворага хлопца вырвала. Потым звыкся.

У такі ж спякотны жнівеньскі дзень іх атрад адбіваў адну атаку за другой, трымаючы подступы да дарогі на горад. Дзяніс ляжаў на ўзгорку вясковых могілках, схаваны помнікамі і густымі дрэвамі, і час ад часу пастрэльваў з вінтоўкі па камандзірах і спецыялістах варожай арміі.

Нечакана Дзяніс ўбачыў у прыцэл свайго былога камандзіра роты. Ён быў апрануты ў міліцэйскую форму – добраахвотнікаў абедзвюх армій апраналі ў што давядзецца – і страляў з аўтамата пад прыкрыццём падбітай легкавой машыны. Амаль аўтаматычна Дзяніс спусціў курок і дадаў:
– Гэта табе за сок!

Былы афіцэр паваліўся на зямлю. Дзяніс прыцэліўся ў хлопца, які падбег да забітага стралка, але ў гэты момант могілкі, дзе хаваўся снайпер, накрылі з мінамётаў. Апошняе, што паспеў падумаць Дзяніс было:
– І чаго мяне сюды пацягнула?

Крыніца ілюстрацыі izh.kp.ru. Фотаздымак не мае дачынення да апавядання. Усе персанажы і падзеі выдуманыя. Магчымыя супадзенні выпадковыя.

Поўны дапрацаваны цыкл апавяданняў "Гэта Беларусь, хлопча!" (PDF) Магчымы разыходжанні з тэкстам апавядання ў блогу.