Гэта было ў пачатку сакавіка 2014 г. Я сядзеў у офісе "Альфа-банка" ў Мінску: трэба было сёе-тое аплаціць.
Спецыяліст па працы з кліентамі, якая мела мела ганаровую грамату (ці нешта падобнае) за добрую працу, апрацоўвала мяне, як магла:
- А яшчэ ў нас ёсць такая акцыя. Калі вы губляеце рэч у Беларусі ці іншай краіне свету і яе знаходзяць, то мы плацім за яе ўзнагароджанне і дастаўляем яе вам. І кошт гэтай паслугі цалкам смешны.
Яна назвала суму ледзь крыху за 10 долараў ЗША ў беларускіх рублях. Не памятаю ў месяц ці ў год або ў іншы перыяд. Пагадзіўся з ветлівасці, што сума смешная, але мне такая акцыя не падыходзіць.
Дзяўчына паспрабавала пераканаць мяне ўзяць некалькі варыянтаў крэдытаў. Адзін з варыянтаў быў звязаны з падарункам на 8 сакавіка жонцы, дзе яе спробы мяне пераканаць ўжо дасягнулі некаторага апагею ("ну што вам варта?", "Ну скарыстайцеся ж момантам"), але на мяне гэта не працавала. Дзяўчына накіравала мяне ў касу і пераключылася на іншага кліента-мужчыну.
У гэтай гісторыі была іншая перадгісторыя. Снежань 1997 г. Набліжаюцца першыя залікі першай сесіі ў маім студэнцкім жыцці. Мы сядзім у вялікім лекцыйным амфітэатры і чакаем лектара. Да мяне падыходзіць Каця, дзяўчына з нашай групы, і просіць дапамагчы вырашыць задачы па логіцы.
Справа была вось у чым. Мне наш выкладчык логікі абяцаў залік "аўтаматам". Пры ўсіх. А многім астатнім даў вырашыць некалькі задачак, кожнаму свой набор, як заданне на залік. Задачкі трэба здаваць заўтра.
Мне спадабалася ўвага прыгожай дзяўчыны. Я пагадзіўся вырашыць яе задачы. Але ўслед за ёю да мяне пацягнулася ўся група і ўсе наперабой сталі ўгаворваць вырашыць задачы за ўсіх. Ліслівасць амаль трыццаці чалавек зрабіла сваю справу, і я пайшоў дадому пасля заняткаў з кучай чужых сшыткаў пад ухвальныя воклічы маіх аднагрупнікаў, якія накіроўваліся піць спіртное ў суседнюю з вну забягалаўку.
Над сшыткамі я прасядзеў вечар і ноч. Задач было шмат. Не паспяваў. У некаторых сшытках, дзе заданні паўтараліся, пісаў "гл. сшытак такі". А сёмай раніцы стаў збірацца на першую пару. На ёй жа і павінны быў адбыцца гэты залік па логіцы. На перапынку я дарабляць пакінутыя сшыткі і дыктаваў камусьці рашэнне задач.
Першую пару з залікам і другую (лекцыю) я яшчэ вытрымаў, але на трэцяй або чацвёртай заснуў на першай парце і спаў, пакуль мяне не разбудзіў выкладчык. Хтосьці з маіх аднагрупнікаў (з тых, хто не спісываў у мяне) пасля гэтага ментарскім тонам казаў мне як важна высыпацца.
Як і варта было чакаць, збліжэння з групай ў мяне не адбылося. У наступным годзе я і многія іншыя студэнты перавяліся з аддзялення "гісторыя і сацыяльна-палітычныя дысцыпліны" на "гісторыя і замежная мова".
Я апынуўся ў адной групе з Кацяй. Мы сталі часта размаўляць і сядзець за адной партай. Яна какетнічала, і я захапіўся ёй. Затым набраўся смеласці і сказаў ёй пра свае пачуцці. Але яна і не думала са мной сустракацца і, пасля маіх нязграбных спроб наладзіць адносіны, перастала са мной размаўляць. Зараз я ёй за гэта ўдзячны. Калі яна чытае гэтыя радкі, прашу ў яе прабачэння, што наогул турбаваў яе. Яна проста фліртавала як і многія іншыя дзяўчыны, а я павёўся, бо быў вельмі наіўны. Пасля гэтага я сур'ёзна ўзяўся за свой маральнае аблічча, а Каця перад трэцім курсам кудысьці ціха знікла.
Імёны тых аднагрупнікаў я ўжо пазабываў за выключэннем пары-тройкі чалавек. Адну былую аднагрупніцу неяк сустрэў у чарзе ў мінскі заапарк. Я быў са сваімі сынамі, яна з мужам (не тым хлопцам, з кім яна сябравала практычна ўсю вучобу) і сынам. Пагаварылі, але з большага. Здавалася, што і размаўляць няма пра што.
Але я вельмі ўдзячны той групе за ўрок, які яны мне далі тады. З тых часоў у мяне былі розныя сітуацыі, у тым ліку і няўдалыя рашэнні, якія прыводзілі да фінансавых страт, але я стаў куды меней наіўны. Лепш адну ноч папрацаваць за "дзякуй", чым цягнуць кабалу непад'ёмнага крэдыту або бавць час у турме за няўдала пастаўлены подпіс.
Яно таго каштавала.
Версия на русском языке
Гл. таксама: Аднойчы ў Румыніі
Спецыяліст па працы з кліентамі, якая мела мела ганаровую грамату (ці нешта падобнае) за добрую працу, апрацоўвала мяне, як магла:
- А яшчэ ў нас ёсць такая акцыя. Калі вы губляеце рэч у Беларусі ці іншай краіне свету і яе знаходзяць, то мы плацім за яе ўзнагароджанне і дастаўляем яе вам. І кошт гэтай паслугі цалкам смешны.
Яна назвала суму ледзь крыху за 10 долараў ЗША ў беларускіх рублях. Не памятаю ў месяц ці ў год або ў іншы перыяд. Пагадзіўся з ветлівасці, што сума смешная, але мне такая акцыя не падыходзіць.
Дзяўчына паспрабавала пераканаць мяне ўзяць некалькі варыянтаў крэдытаў. Адзін з варыянтаў быў звязаны з падарункам на 8 сакавіка жонцы, дзе яе спробы мяне пераканаць ўжо дасягнулі некаторага апагею ("ну што вам варта?", "Ну скарыстайцеся ж момантам"), але на мяне гэта не працавала. Дзяўчына накіравала мяне ў касу і пераключылася на іншага кліента-мужчыну.
У гэтай гісторыі была іншая перадгісторыя. Снежань 1997 г. Набліжаюцца першыя залікі першай сесіі ў маім студэнцкім жыцці. Мы сядзім у вялікім лекцыйным амфітэатры і чакаем лектара. Да мяне падыходзіць Каця, дзяўчына з нашай групы, і просіць дапамагчы вырашыць задачы па логіцы.
Справа была вось у чым. Мне наш выкладчык логікі абяцаў залік "аўтаматам". Пры ўсіх. А многім астатнім даў вырашыць некалькі задачак, кожнаму свой набор, як заданне на залік. Задачкі трэба здаваць заўтра.
Мне спадабалася ўвага прыгожай дзяўчыны. Я пагадзіўся вырашыць яе задачы. Але ўслед за ёю да мяне пацягнулася ўся група і ўсе наперабой сталі ўгаворваць вырашыць задачы за ўсіх. Ліслівасць амаль трыццаці чалавек зрабіла сваю справу, і я пайшоў дадому пасля заняткаў з кучай чужых сшыткаў пад ухвальныя воклічы маіх аднагрупнікаў, якія накіроўваліся піць спіртное ў суседнюю з вну забягалаўку.
Над сшыткамі я прасядзеў вечар і ноч. Задач было шмат. Не паспяваў. У некаторых сшытках, дзе заданні паўтараліся, пісаў "гл. сшытак такі". А сёмай раніцы стаў збірацца на першую пару. На ёй жа і павінны быў адбыцца гэты залік па логіцы. На перапынку я дарабляць пакінутыя сшыткі і дыктаваў камусьці рашэнне задач.
Першую пару з залікам і другую (лекцыю) я яшчэ вытрымаў, але на трэцяй або чацвёртай заснуў на першай парце і спаў, пакуль мяне не разбудзіў выкладчык. Хтосьці з маіх аднагрупнікаў (з тых, хто не спісываў у мяне) пасля гэтага ментарскім тонам казаў мне як важна высыпацца.
Як і варта было чакаць, збліжэння з групай ў мяне не адбылося. У наступным годзе я і многія іншыя студэнты перавяліся з аддзялення "гісторыя і сацыяльна-палітычныя дысцыпліны" на "гісторыя і замежная мова".
Я апынуўся ў адной групе з Кацяй. Мы сталі часта размаўляць і сядзець за адной партай. Яна какетнічала, і я захапіўся ёй. Затым набраўся смеласці і сказаў ёй пра свае пачуцці. Але яна і не думала са мной сустракацца і, пасля маіх нязграбных спроб наладзіць адносіны, перастала са мной размаўляць. Зараз я ёй за гэта ўдзячны. Калі яна чытае гэтыя радкі, прашу ў яе прабачэння, што наогул турбаваў яе. Яна проста фліртавала як і многія іншыя дзяўчыны, а я павёўся, бо быў вельмі наіўны. Пасля гэтага я сур'ёзна ўзяўся за свой маральнае аблічча, а Каця перад трэцім курсам кудысьці ціха знікла.
Імёны тых аднагрупнікаў я ўжо пазабываў за выключэннем пары-тройкі чалавек. Адну былую аднагрупніцу неяк сустрэў у чарзе ў мінскі заапарк. Я быў са сваімі сынамі, яна з мужам (не тым хлопцам, з кім яна сябравала практычна ўсю вучобу) і сынам. Пагаварылі, але з большага. Здавалася, што і размаўляць няма пра што.
Але я вельмі ўдзячны той групе за ўрок, які яны мне далі тады. З тых часоў у мяне былі розныя сітуацыі, у тым ліку і няўдалыя рашэнні, якія прыводзілі да фінансавых страт, але я стаў куды меней наіўны. Лепш адну ноч папрацаваць за "дзякуй", чым цягнуць кабалу непад'ёмнага крэдыту або бавць час у турме за няўдала пастаўлены подпіс.
Яно таго каштавала.
Версия на русском языке
Гл. таксама: Аднойчы ў Румыніі
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.