Robopolis

У пачатку месяца наведаў з сынамі Robopolis, які праходзіў у тым жа месцы, што і "Баль робатаў 2.0" 3 гады таму. Robopolis і падобны, і непадобны на Баль робатаў. Адразу прашу прабачэнне за невысокую якасць здымкаў: у памяшканні было не вельмі якаснае асвятленне.

 Мы прыйшлі ў нядзелю, калі чарга на мерапрыемства была доўгай, як у маім савецкім дзяцінстве ці часам за жэтонамі на метро.
На "Баль робатаў" мы прыходзілі ў будні дзень, таму не прыйшлося стаяць у чэргах і народу на "робатах", адпаведна, менш.

 Праўда, там натоўп не паўсюль, а толькі каля ўваходу і некаторых атракцыёнаў.

Яшчэ адзін нюанс: У нас было 2 бясплатныя дзіцячыя білеты, але сям'я ці кампанія можа правесці на Робаполіс па бясплатным білеце толькі аднаго чалавека адзін раз, нават, калі ў іх 10 бясплатных білетаў. Таму мы мусілі даплаціць 41 рубель (каля 20 долараў ЗША).

 Мае сыны кіруюць робатам праз прыкладанне на смартфоне. Тут такіх робатаў шмат.

 Дзяўчына грае 3-4 мелодыі  з дапамогай мініацюрнай маланкі". Для маленькіх дзетак, якія падобнага не бачылі, гэта можа быць эфектным, асабліва, калі дзяўчына кіруе маланкай з дапамогай пальчаткі. Але насамрэч ток там не павінен быць моцным.

 "Гаджэты" пачатку 90-х: відэагульні для тэлевізара з прыстаўкай. Мае дзеці раней такога не бачылі, а я толькі бачыў, бо мае бацькі не маглі мне такое купіць :)

 Аніматар "пад робата" вітаецца з дзецьмі.

 Робат-дыназаўр...

 Данік трымае рукі над сэнсарам і грае на віртуальным піаніна.

 Танцы робатаў. Падобнае шоу было і ў 2016 г., але тады гледачы мелі магчымасць сядзець. Зараз і дзеці, і дарослыя мусяць стаяць сцяной вакол сцены.

 Заходзіш у гэту камеру і бачыш сябе на экране на пэўным пецярбужскім фоне. Праўда, з-за асвятлення не вельмі якасная выява атрымоўваецца.

 Робат-кобра можа цапнуць, калі сунуць руку яму пад галаву.

А гэтага робата можна пагладзіць.

Было яшчэ шмат цацак, майстар-класаў, гульняў віртуальнай рэальнасці, пра якія цікаўныя могуць паглядзець аматарскія відэа і фота шматлікіх наведвальнікаў. У эпоху сацыяльных сетак гэта не праблема. Мабыць з забаўнага дадам робата ля ўваходу (нажаль не зрабіў яго здымак), які рэагаваў на чалавечы голас і адказваў на пытанні і запыты голасам ці экранам. Робат пачуў як я размаўляю з сынамі па-беларуску, і "падвіс" у распазнанні маіх слоў: "Запрос не понят". "Вучы беларускую," -- адказаў я на гэта, чым загнаў робата ў ступар ізноў, а сыны яшчэ доўга з гэтага смяяліся...

Што яшчэ можна дадаць? Атракцыёнаў на Робаполісе больш, чым на "Бале робатаў", але арганізацыйныя пытанні і камфорт крыху горш. Некаторыя экспанаты ўжо былі ў 2016 г (драўляны робат-гадалка), некаторыя не. Штосьці было прадказальным, а нешта новым і нечаканым. Яшчэ варта дадаць, што робаты былі з розных краін свету. Мабыць я напісаў крыху крытычна, але мне хутчэй спадабалася там пабываць, чым не. На такіх мерапрыемствах заўсёды ёсць цікавае для аматараў тэхналогіі, як дзяцей так і дарослых.

Выстава скончыла працу ў Мінску 10 сакавіка.

Когда тебе 40

Так сложилось, что в этом году мне ровно 40 лет. Я уже много лет не отмечаю день рождения по целому ряду причин от чисто денежных соображений до, например, таких.
В этом году я тоже не собираюсь ничего отмечать. Однако возраст дает возможность подводить некоторые итоги и обратить внимания на изменения, произошедшие за десять лет активных научных поисков и шесть лет ведения блога.
Мои исследования в 30-летнем возрасте начинались с продолжения самообразования. А "самообразовывался" я по многим вопросам. За последние лет 10 круг этих вопросов значительно сузился. Это отразилось и на объеме того, что я пишу.
Когда мне было 35, я был правдорубом, часто лез в споры в социальных сетях. Я старался никогда не переходить на личности, но не упускал возможность указать на чьи-то ошибки. К сорока годам я постепенно самоустранился из большинства споров и разборок и порой не отвечаю даже на выпады в мой собственный адрес, если понимаю, что обвинителю не нужны мои объяснения.
Вот, пожалуй, и всё. Кое-что на эту тему я писал пару лет назад тут. Разумеется, я не хочу сказать, что характер человека меняется, когда ему стукнет круглая дата: все изменения характера и взглядов происходят постепенно.

***
Возможно, те, кто наблюдает за моим творчеством в блогосфере уже несколько лет (как и любой посетитель блога в принципе) могут заметить, что я пишу все меньше и меньше. Хочу заметить, что это не означает, что я исписался и скоро поставлю последнюю точку. У меня еще хватает задумок и незаконченных работ. И порой даже проекты, которые я объявлял закрытыми, получают неожиданное продолжение: я нахожу новый интересный материал, а иногда читатели просят развивать их дальше. Я мог бы как и раньше писать по 4-5 постов в месяц, но вижу, что для сохранения гармонии с другими важными вопросами лучше писать примерно по 2 поста в месяц. Это также позволит сохранять качество работы на должном уровне.
Будет интересно подвести новые итоги в 50 лет. Во всяком случае, планирую тут оставаться и работать дальше :)

См. также: Спасибо читателям

Мураш Ферда

Гэту кнігу я маю ў двух экземплярах, і абодва мне далі людзі, якія жадалі пазбавіць свае кніжныя палічкі ад непатрэбнай ім літаратуры. Магчыма, яшчэ больш такіх кніг пайшлі ў лепшым выпадку ў бібліятэкі, у горшым -- у макулатуру. Камусьці не падабаецца вялікі аб'ём старонак, камусьці дызайн вокладкі, які сапраўды можна назваць "мінулым стагоддзем" і літаральна, і тэхналагічна, хтосьці прынцыпова не чытае кнігі на беларускай... А я паведаю чаму мы з маім малодшым сынам Любчыкам з задавальненнем прачыталі яе.

Сюжэт кнігі даволі просты. Мураш, якога завуць Ферда, трапляе далёка ад роднага мурашніка ў розныя прыгоды. Потым з ім адбываюцца новыя прыгоды па вяртанні ў мурашнік. Кніга складаецца з трох частак і мноства кароткіх апавяданняў. Сюжэт мяняецца пастаянна, і немагчыма прадказаць што далей адбудзецца з мурашом. Пры гэтым насілле і смерць у гэтай "бурапене" прыгод не выходзіць на першы план.

Пераклад на беларускую, як гэта нярэдка бывае, рабілі з рускай мовы, а не з чэскай. Тым не менш, нейкіх шэрахаватасцяў не адчувалася, мабыць, акрамя таго, што беларуская мова з таго часу крыху змянілася, як і іншыя мовы свету, і часам заўважаеш, што так, як напісана ў творы ўжо не гавораць беалрускамоўныя суайчыннікі ў сацыяльных сетках. Але гэта адчуванне ў мяне было толькі пару разоў, значыць пераклад вельмі добры.

Аб'ём можа напужаць чалавека, які нічога даўжэй за SMS чытаць не любіць, але насамрэч нічога цяжкага: кнігу можна прачытаць прыкладна за 6 гадзін чытання ўслых. Акрамя цікавага сюжэту на гэта ўплываюць вялікі шрыфт тэксту і мноства каляровых ілюстрацый.

Мае дзеці не вельмі сапсаваныя гаджэтамі і я сачу за тым, каб яны знаходзілі час на чытанне. Але нават у сям'і, дзе дзеці разглядаюць чытанне як пакаранне, а не забаву, ёсць шанец для мураша Ферды. Мы прачыталі яе павольна пакуль лячылі вочы сыну ў бальніцы. Нам хапіла тры дні. І гэта была не адзіная кніга, якую мы прачыталі.

Камп'ютарныя гульні і відэаролікі -- гэта таксама магчымасць развіцця, але добра, калі чалавек развіваецца не толькі праз відэрад.

P.S. Учора, нягледзячы на мноства праблем і значны аб'ём работы, я з Любчам выбраўся на стадыён пабегаць. Дакладней, я бегаў, а ён катаўся на веласіпедзе. Прыйшлося сябе прымусіць і атрымаў задавальненне. Можа, мае сэнс такім жа чынам узяць кнігу ў рукі і зрабіць невялікае намаганне, каб потым атрымаць задавальненне, якое немачыма атрымаць праз іншыя крыніцы шчасця?

Іншыя кнігі ў беларусім перакладзе на гэтым сайце:
Навучыліся рабіць
Базгулаг на беларускай
Дзеці вучацца выжываць у каменных джунглях

Мае ўласныя пераклады мастацкіх твораў:
Э. Хэмінгуэй. Чакаў цэлы дзень
С. Лікак. Як мы святкавалі Дзень Маці
Vasil Bykaŭ. The Wall: 3 short stories that I translated