Сэлфі з дырэктарам. Апавяданне.

Загадчык філіяла карпарацыі, Антон Сямёнавіч Драч, быў заняты як ніколі: іх філіял павінен быў наведаць сам генеральны дырэктар і заснавальнік кампаніі. Усё павінна было быць беззаганна. Падрыхтавалі кантынгент надзейных супрацоўнікаў – 300 з 5 тысяч, – якія павінны былі сустрэць генеральнага ў Вялікай канферэнц-зале. Падрыхтавалі невялікі шведскі стол у маленькай канферэнц-зале. Супрацоўнікі аддзела чысціні мылі спецыяльнымі шампунямі брук па ўсёй тэрыторыі філіяла. Былі вымыты таксама ўсе вокны і шкляныя дзверы.

У гэты філіял генеральны заязджаў толькі раз на дзесяць хвілін па тэрміновых справах. Ва ўсялякім выпадку – на памяці Антона Сямёнавіча. Але «разведка» з іншых філіялаў і акружэння генеральнага давала добры досвед аб тым, як трэба было сустрэць начальства.

Да запланаванай сустрэчы заставалася гадзіна, і прыбіранне тэрыторыі яшчэ не скончылася, калі на даляглядзе паказаўся картэж і дзяжурны супрацоўнік, які сядзеў у машыне, прыпаркаванай за 300 метраў ад філіяла, зрабіў кароткі званок сакратарцы загадчыка: «Едуць».

Адразу як тараканы па шчылінах разбегліся клінінгавыя супрацоўнікі. Антон Сямёнавіч выйшаў сустракаць, але картэж праехаў міма. Гэта была дэлегацыя Біяфры, якая наведала Беларусь на пару дзён.

Тым не менш, праз дваццаць хвілін сапраўды пад'ехаў картэж генеральнага. Гэта былі пяць лімузінаў з аховай і памочнікамі дырэктара. Некалькі чалавек з аховы адразу пабеглі ў будынак, як быццам чакалі з нецярпеннем санітарнага прыпынку. У філіяле заўсёды была ахова, але акружэнне генеральнага дбала пра бяспеку шэфа на высокім узроўні. Таму «хлопцы» з аховы сталі правяраць маршрут шэфа на бяспеку.

Генеральны выйшаў – дакладней выйшла – з машыны. Гэта была шатэнка невысокага росту і хударлявага целаскладу апранутая ў цёмны жаночы дзелавы касцюм. Паколькі марасіў лёгкі дождж, адзін з памочнікаў трымаў над ёй парасон.

Дырэктар мела мужчынскі характар, шмат курыла, і не любіла, калі ёй нагадвалі, што яна дама. Таму падначаленыя ніколі не дарылі ёй кветкі і не падавалі руку, калі яна выходзіла з лімузіна. Максімум, што яны маглі зрабіць – прытрымаць дзверы для яе.

Павітаўшыся з загадчыкам дужым мужчынскім пацісканнем рукі дырэктар прайшла да дзвярэй, якія ёй ужо расчыніў адзін з ахоўнікаў. Тут яна спатыкнулася на прыступках і нечакана для сябе самой вылаялася матам. Дэлегацыя сустракаўшых была ў лёгкім шоку, але ўсе рабілі выгляд, што не пачулі ненарматыўнай лексікі і не заўважылі інцыдэнт: шэф не жадала, каб яе бачылі слабай.

Праз палову гадзіны бліц-экскурсіі па філіялу, загадчык і дырэктар накіраваліся са сваімі світамі ў Вялікую канферэнц-залу. За пяць хвілін да ўвахода дырэктара яе ахоўнікі ўжо праверылі залу і дазволілі ўваход удзельнікаў, якіх хутка правяралі ля дзвярэй. На момант, калі загадчык з дырэктарам і іх людзі падышлі да залы, усе, акрамя некалькіх ахоўнікаў, ужо сядзелі там.

Адзін з памочнікаў загадчыка прапускаў усю світу ў залу, а потым акуратна адышоў у бок і ціха накіраваўся ў свой кабінет, усміхаючыся ў сэрцы, што не прыйдзецца слухаць, што скажа генеральны. Ахова яго не чапала, бо не ведала, ці павінен ён быць на месцы, ці не.
У зале дырэктар пачала доўгую прамову. Насамрэч гэта сустрэча планавалася як канферэнцыя, дзе дырэктар мела высветліць патрэбы філіяла і давесці да яго пэўныя задачы і патрабаванні. Але па факту гаварыла амаль толькі яна. Ёй перадалі кошык з пытаннямі, запісанымі на паперках. Дырэктар выбірала некаторыя з іх, агучвала і зноў пачынала свой  маналог.

Прыкладна дзесяць год таму генеральны дырэктар яшчэ актыўна развівала сваю карпарацыю. Вакол яе былі актыўныя людзі, пераважна прафесіяналы. Але паступова ў кампаніі сфарміраваўся пэўны сегмент рынку, які далей пашырыць не атрымоўвалася. Час ад часу фірма яшчэ атрымоўвала заказы, выігрывала тэндары па-за межамі базы лаяльных кліентаў. Аднак жыццё ў арганізацыі стала прадказальна стабільным. Дырэктар ездзіла па філіялах, а таксама лятала на розныя міжнародныя сімпозіумы, а часцей проста сядзела ў кабінеце з паперамі. Хоць яна не прызнавалася ў гэтым, але карыстацца Інтэрнэтам, нават банальнай электроннай поштай дырэктар не ўмела. Для гэтага ў яе былі рэферэнты і памочнікі. І так атрымалася, што вакол генеральнага засталіся толькі тыя, каму стабільнасць была даражэй за развіццё. І таму паперы, у тым ліку паведамленні электроннай пошты, надрукаваныя персанальным памочнікам, праходзілі жорсткую цэнзуру яе акружэння з рады дырэктараў.

Аднойчы яна выпадкова села на стул, на які нехта праліў каву. Ніжэй спіны на светлай спадніцы дырэктара з'явілася невялікая пляма, а дырэктар мусіла выступаць перад групай спецыялістаў з розных аддзелаў кампаніі і стаяць каля мультымедыйнай дошкі са сваім персанальным памочнікам. Усе бачылі пляму ніжэй спіны, думалі толькі пра гэту пляму, некаторыя ўсміхаліся адзін аднаму і ніхто асабліва не слухаў сваю «царыцу», як яе часам называлі за спіной. А сама «царыца» так ніколі і не даведалася пра пляму.

Дысцыпліна ў кіраўніцтве трымалася на даволі жорсткім характары дырэктара, яе ўменні знайсці агульную мову з амаль любым суразмоўцам, яе таленавітым ужываннем метадаў бізуна і перніка (або як «царыца» любіла казаць на англійскі манер – «бізуна і морквы»). Але галоўнай яе зброяй быў кантрольны пакет акцый кампаніі. Астатнія акцыянеры валодалі менш за 5% кожны паасобку. І нават калі б яны аб'ядналіся, іх доля не склала б і 20%.

Такім чынам, ніхто не быў супраць незвычайнага хобі генеральнага дырэктара: выступаць перад шырокай аўдыторыяй гаворачы пра ўсё на свеце. Каб дырэктар не пакрыўдзілася на адсутнасць увагі, з канферэнц-залы нікога не выпускалі. Ужо прайшло дзве гадзіны. Многія жадалі курыць ці выйсці ў туалет, але ахова не выпускала нікога. Адзін разумнік ціха смактаў электронную цыгарэту, яшчэ адзін цягнуў піва праз саломінку з бутэлькі, схаванай ў пінжаку. Былі тыя, хто спрабаваў выходзіць у Інтэрнэт, але асцярожна, каб не заўважыла мясцовае начальства. Але большасць слухала ўважліва ці рабіла выгляд, што слухае.

Раптам дзесьці на апошніх радах залы з месца падняўся адзін малады чалавек у джынсах і «вышымайцы». Дастаў з кішэні смартфон і рушыў да дырэктара, якая спыніла прамову, каб запаліць чарговую цыгарэту.

– Спадарыня дырэктар, давайце мы з вамі на памяць зробім сэлфі на мой тэлефон? Мне будзе што паказаць сваім дзецям, калі я нараблю оных...

Уся зала замерла ў напружаным маўчанні. Загадчык і яго памочнікі разгублена пераглядваліся з памочнікамі генеральнага. Ніхто не ведаў, што рабіць з гэтым маладым чалавекам. Ахова была ў напружанні. «Царыца» маўчала, бо не ведала, што сказаць.

Хлопец з тэлефонам ужо праходзіў першы рад, калі яго спыніў ахоўнік, сказаў штосьці рэзкае на вуха, разгарнуў назад на галёрку і лёгка штурхнуў у спіну, каб вяртаўся на месца.

Дырэктар нарэшце знайшла патрэбныя словы:

– Калега, на месцы вашай жонкі я б стала вас раўнаваць, калі б у вас былі фотаграфіі іншай жанчыны. Да таго ж я фотаграфіруюсь толькі са сваімі дзецьмі. Інакш хтосьці мог бы скарыстацца тым, што фотаграфіраваўся са мной, каб прасоўваць свае інтарэсы перад начальствам. Так што выбачайце.

Пасля гэтага дырэктар стала таропка збірацца. Канферэнцыя была скончана. У іншых філіялах яна магла цягнуцца яшчэ пару гадзін.

Антон Сямёнавіч не адразу адышоў ад неспадзяванкі. Але як толькі першы страх прайшоў, Драч аддаў загад сваім памочнікам:

– Адшукайце мне гэтага ў «вышымайцы».

Яны шукалі яго тры дні. І тры дні чакалі рэакцыі генеральнага. Хлопец аказаўся адным з сісадмінаў філіяла, які пры размове з Антонам Сямёнавічам толькі здзівіўся, што яго прапанова магла выклікаць перапалох. Ён папрасіў прабачэння і яго пакінулі непакараным.

Рэакцыя генеральнага была простай. Пры наведванні наступнага філіяла ў праграму візіта ўключылі фотаграфіі з кіраўнікамі аддзелаў.

Усё пайшло далей як звычайна.

Крыніца малюнка: https://sputniknews.com/europe/201608241044597293-selfie-stick-ban-vain/
Малюнак носіць ілюстратыўны характар і не мае дачынення да зместу апавядання.

Поўны дапрацаваны цыкл апавяданняў "Гэта Беларусь, хлопча!" (PDF) Магчымы разыходжанні з тэкстам апавядання ў блогу.