"Пратэст" у мінскім аўтобусе 5 ліпеня 2013 г.

Сёння мы з жокай і дзецьмі былі відавочцамі "акцыі пратэсту" ў аўтобусе №139 (вул. Рагачоўская - аўтавакзал Маскоўскі)  каля 11 гадзін раніцы на прыпынку каля вузла пр.Незалежнасці-вул.Русіянава. Мужчына , гадоў каля 60, знешне падобны на пісьменніка В.Суворава, даў кандуктаршы на праверку білет, які ўжо перастаў дзейнічаць. Справа ў тым, што ў многіх гарадах Беларусі білеты на аўтобус друкуюць па-новаму кожныя паўгода ці год па прычыне інфляцыі. Некаторы час таму білет на адну паездку каштаваў 1500 тыс рублёў, потым 1700 тыс. і зараз каштуе 2000 тыс. (прыбл. 0,22 дол.ЗША); і кожны раз новыя білеты друкуюць а старыя дзейнічаюць толькі 10 дзён пасля ўвядзення новых (хто не паспеў, той спазніўся). Кандуктарша і яе калегі сталі патрабаваць каб ён пакінуў салон, але мужчына адмовіўся. Аўтобус спынілі і кандуктары патрабавалі мужчыне пакінуць салон, інакш аўтобус так і будзе стаяць. Пасажыры пачалі лаяцца. Адзін мужчына, гадоў за 60, матамі паспрабаваў выгнаць кандуктаршу з дзвярэй, якія яна не давала зачыніць, але яна адказала, што выклікае міліцыю і заявіць на яго і той адступіўся. Многія іншыя сталі лаяць мужчыну-безбілетніка і патрабаваць каб аўтобус рухаўся далей. Кандуктары заявілі, што выклікалі міліцыю, але "безбілетнік" сядзеў у глухой абароне і патрабаваў, каб яго везлі ў дэпо альбо выцягнулі сілай з аўтобуса. Толькі калі кандуктары заявілі, што аўтобус нікуды далей не паедзе і патрабавалі каб усе пасажыры пакінулі салон і ў перапоўненым аўтобусе засталося каля дзясяці чалавек, якія працягвалі праклінаць "безбілетніка", ён здаўся і пакініў аўтобус. Калі аўтобус яшчэ кранаўся з месца, "пратэстант" стаяў на абочыне з кандуктарамі, слухаў штосьці ў навушніках і чакаў прыезда міліцыі.

У кожнага ў такіх выпадках свая праўда. З аднаго боку, я сам аднойчы патрапіў на сітуацыю, калі мае білеты на аўтобус-тралейбус-трамвай "прагарэлі", і гэта даволі непрыемна, бо цэны павышаюць ціха, і можна проста не заўважыць як твае білецікі пераўтвараюцца ў паперку для жуйкі. З другога, хтосьці ў салоне крычаў, што іх можна мяняць на новыя (першы раз пра гэта чую) Таксама можна зразумець эмоцыі тых, хто крычаў, што спазняецца на работу, і прынцыповых кандуктараў, якія не пабаяліся ні "безбілетніка", ні натоўпу.

Гэта сітуацыя з'хяўляецца яскравым прыкладам таго, што міф аб забітых, талерантных і памяркоўных беларусах не мае ніякай падставы. Некаторыя беларускія пісьменнікі, напр. Уладзімір Караткевіч (я люблю яго творы, але праўда мне даражэй), сцвярждалі і сцвярджаюць, што беларусы -- мірныя людзі (аб гэтым нават у нацыянальным гімне пяецца) і нікому ліха не робяць. Але на самой справе многія беларусы могуць быць вельмі гарачымі і нецярплівымі, калі закранаюцца іх інтарэсы. Добра, што ў гэтым выпадку абыйшлося без мардабою...

Я не спрабую гэтым пастом звярнуць увагу на сацыяльна-эканамічныя праблемы сваёй краіны. Іх шмат і пра гэта шмат ужо напісана і без мяне. Тая высокая інфляцыя, якая пераўтварыла не толькі мае талончыкі але нават і адную "заначку" ў экв. прыблізна 10-20 дол. у пустыя паперкі, непазбежна, калі рабочыя на заводах пачынаюць, працягваюць і скончваюць свой працоўны дзень п'янствам, а потым ім плацяць па 350-500 дол бел. рублямі ў месяц. Але я звяртаю ўвагу на тое, што нават у знешне спакойнай краіне раптоўна можа "выбухнуць" як  ўжо было ў невялікім беларускім горадзе Слуцку ў 1967 г. І добра, каб так не было.