14.07.2024

Канец святла або крыху пра надвор'е ў ліпені 2024 г.

 Лета 2024 г. б'е рэкорды лета-2023. Прыродныя катаклізмы ўжо працяглы час здараюцца летам у Беларусі: спачатку некалькі дзён пануе моцная спякота, потым ідуць трапічныя ліўні з ветрам, затапленнем вуліц, дамоў, паломкамі інфраструктурамі і нажаль смерцю 1-2 чалавек амаль кожны раз, звычайна ад падзення дрэў ці некіх канструкцый. У гэтым плане 13 ліпеня гэтага года не адрозніваецца ад урагану які адбыўся роўна 8 год да гэтага (відэа 1 і відэа 2 наступстваў стыхіі), ад трапічнай залевы 18 ліпеня мінулага года і ад іншых падобных момантаў.

Аднак ёсць і новае. Здаецца, ніколі раней тэмпература ў сярэдзіне лета не дасягала такіх вышынь. За дзень да таго МНС прыслала СМС-папярэджанне: "13 ліпеня тэмпература паветра дасягне +35 +37 о С. Беражыце сябе!". Наступным ранкам па адчуваннях было проста спякотна як у Затоцы, па факце тэмпература дасягала 31-32 о С. Да спякотнага лета мы звыклыя, таму вялікіх праблем гэта нашай сям'і не стварала. Нічога не паказвала, што набліжаецца трапічны вецер.

Вечарам мне з дзецьмі спатрэбілася ехаць у другую частку горада. Прыкладна ў 6 вечара было адчуванне, што набліжаецца навальніца: хмары засцілалі неба, але было душна нават пры адчыненых вокнах машыны. На скрыжаванні недалёк ад тралейбуснага прыпынку "Вірская", дзе мы стаялі на светлафоры, мы зразумелі, што будзе не проста "незапланаваная" метэаролагамі навальніца. У "Мінск-Свеце" ў сотне метраў ад нас пясок круціла ў маленькім смерчы, на вуліцы падняўся моцны вецер, які кідаў смецце і пясок паўсюль. Мы зачынілі вокны і адчулі, што вецер спрабуе змясціць машыну. Страшна не было, але было непрыемна.

Мы паехалі далей. Вакол лёталі некалькі невялікіх кардонных каробак і пласмасавых абгортак, але ў нас не патрапілі. Адзін аўтамабіліст дзяліўся, што бачыў як ляталі дарожныя знакі. Хутка мы даехалі да патрэбнай паркоўкі на вул. Казінца і тут падняўся зусім моцны вецер.

Вецер рве банеры з флагштокаў на пляцоўцы каля бізнес-цэнтра "Гермес" на вул. Казінца

Хутка мы даведаліся, што дома ў нас адключылася святло, як і на ўсім Усходзе-1. Ці стала прычынай гэтага маланка або вецер, мне пакуль невядома. Праз пару гадзін мы ехалі дамоў. На дарогах часам валяліся сцяжкі, сарваныя з ліхтарных слупоў ветрам і іншыя прадметы, але большай часткай праблем праехаць не было.

Ужо на праспекце Незалежнасці ў раёне Ўсхода-1 бачна было, што электычнасць абрубіла ва ўсім квартале. Светлафоры не працавалі. Рэкламныя агні былі толькі на баку "Маяка Мінска". Паварот з праспекта на вул. Каліноўскага стаў сапраўдны праблемным пры адсутнасці светлафора, бо трэба было саступаць сустрэчным машынам. Магазіны нашага квартала не працавалі, і мне прыйшлося ісці ў "Дана Мол" купіць прадукты на вячэру. На пуці сустракаю знаёмага.

--Андруха, здароў! Што тут здарылася?
-- Здаецца з-за ўрагану электрычнасці няма.
Як гэта магчыма? Кабель жа пад зямлёй! Ведаеш, калі электрычнасць дадуць?
-- Дакладна не ведаю, але чуў, што могуць і заўтра. (так пачула ад кагосьці мая жонка)
-- У мяне, блін, курыца ў халадзільніку пратухне! І вады няма, і святла няма!
-- Пайду купіць прадукты ў "Дану". Там святло ёсць?
-- Вядома! Гэта ж у нас савецкая сістэма, а там усё сучаснае. Мабыць генератары стаяць. Ну, бывай!

"Дана Мол" працаваў нармальна. У "Грыне" быў вялікі для 10 вечара натоўп. А калі я выйшаў, то ўбачыў, што  ў нашым квартале аднавілі святло. Як высветлілася пазней, мае сыны паспелі памыцца пры адключанай гарачай вадзе пры адсутнасці святла пры свечках. Рамантыка! :)

Від на Усход-1 у 10 вечара 13 ліпеня 2024 г. з ўвахода ў "Дана Мол".

Вецер паваліў сметніцы каля "Беларусбанка" і яшчэ адну адкінуў далей.



Шмат дзе валялася галлё дрэў, у тым ліку на праезных частках, нават на наступны дзень.

Нажаль, стала вядома пра смерць 2 чалавек і яшчэ некалькіх пацярпелых ад гэтай стыхіі. Можна сказаць, што нам у некаторым сэнсе пашанцавала, бо ні мы, ні наша маёмасць не пацярпелі ад буры.

Але я ўбачыў адзін важны момант. Многія падобныя катастрофы раней так не закраналі маё жыццё, максімум прыходзіў дамоў мокры. А "канец святла" нагадаў пра неабходнасць рыхтавацца да стыхійных бедстваў, бо адсутнасць тых жа паўэрбанкаў зрабіла нашыя тэлефоны ўразлівымі перад працяглай адсутнасцю святла, амаль поўная адсутнасць у кішэні наяўных грошаў, замененых пластыкавай карткай таксама можа быць праблемай. І колькасць прадуктаў, якія залежаць ад халадзільніка, перавышае колькасць тых, якія захоўваюцца без яго. Толькі перабоі з вадой у іншых кварталах беларускай сталіцы прымусілі мяне мець запас пітной вады.

14 ліпеня зноў уключылі гарачую ваду і жыццё яшчэ больш наладзілася :) У той жа дзень у Лунінецкім раёне град пабіў машыны і мы разважалі ці паўтарыцца сітуацыя ў Мінску. Навальніца прыйшла хутчэй, чым казаў прагноз надвор'я, але абышлося без граду... А на Гомельшчыне ўраган нанёс вялікія разбурэнні і забраў жыццё яшчэ некалькіх чалавек. Усяго за 13-14 ліпеня загінула 7 чалавек па дадзеных МНС. 

18 ліпеня ў  Мінску ў некалькі прыёмаў паўтарылася трапічная залева мінулага года (спасылка на відэа у пачатку паста). У выніку заліла некаторыя станцыі мінскага метро, падземныя паркінгі, вуліцы, Камароўскі рынак. Адбыўся транспартны калапс. Мне давялося стаяць у шматлікіх заторах, калі ехаў дамоў і дабіраўся я паўтары гадзіны замест планаваных 40 хвілін. Але мне пашанцавала, бо у многіх месцах горада машыны проста апынуліся напалову пад вадой. Купаліся (нават літаральна) і пешаходы. Многія лічаць гэты дождж самым моцным за гісторыю метэаназіранняў у беларускай сталіцы.

Пакуль спадзяюся, што другая палова лета будзе лепш...
Гл. таксама: 
І яшчэ можна пачытаць напісанае 10 год таму

09.07.2024

На страницах старых книг

 В моих руках побывало несколько редких книг, которые были выброшены на свалку или сданы в буккроссинг. Две первые настолько были испорчены дождем и плесенью, что мне пришлось их утилизировать после внимательного ознакомления. Однако каждая из этих книг представляет собой срез разных исторических эпох, а порой дает ненамеренное свидетельство об интересных моментах прошлого.

Учебник русского языка (1956)


Учебник был написан в 1955 г. и опубликован в 1956 г. Не знаю насколько авторитетен был Бархударов в те годы, но в 1990-е, когда  учился в Педуниверситете в Минске, о нем отзывались как о корифее педагогики.

Единственное упоминание о Сталине в учебнике на с.7 - это не приближение ХХ съезда КПСС с развенчанием культа личности, а дух времени. Портреты, цитаты и памятники Сталина можно было много где встретить, но в художественной и специальной литературе о нем упоминали мимоходом, и зачастую меньше, чем о Ленине. В книге "Витя Малеев в школе и дома", тоже написанной в 1950-е гг., о Сталине упоминается всего два раза, благодаря чему в ее переизданиях не пришлось практически ничего переписывать. Однако примерно в то же время забвению предали еще одну пионерскую песню: "Что за праздник у ребят? // Ликует пионерия! // Это едет к нам в отряд // Лаврентий Палыч Берия!" И в это же время в английском языке появился термин berianism, означающий крайнюю жестокость.

Стр. 12 открывает нам еще один интересный факт: слова "цинга", "циновка", "панцирь" в середине 1950-х писали с буквой "ы". Так что в запоминалке "цыган на цыпочках подошел к цыпленку и сказал "цыц"" могли присутствовать "цынга", "цыновка" и "панцырь" :)

История КПСС издания 1963 года


Эта книга представляет собой интересный срез взглядов поздней хрущевской эпохи. Наиболее интересные моменты в этом учебном пособии я выделил маркером.

В книге события 7 ноября 1917 года последовательно называются Великой октябрьской социалистической революцией, но на с. 386 кто-то из авторов пособия оговаривается и использует выражение "октябрьский переворот", которое было официальным в большевистской историографии до 1927 года и только в 1990-е гг. снова вошло в обиход, но уже, как правило, у антикоммунистов. Вероятно этот автор истории КПСС ссылался на некий источник 1920-х гг. и забыл заменить слово "переворот" на "революция".

В 1963 г. маршал Жуков героем не считался. На с. 541 "Истории КПСС" на него и С.К. Тимошенко возлагается "значительная доля ответственности" в поражениях 1941 г. в Великой Отечественной войне за то что они "не приняли неотложных мер к приведению Красной Армии в состояние боевой готовности". Почти в конце этого же учебника критика Жукова дополняется тем, что он создал культ своей личности и занимался произволом в Советской Армии за что и был снят с ответственных должностей.

На с. 669 прямым текстом говорится, что в 1956 г. "отменена плата за обучение в старших классах средней школы, в средних специальных и высших учебных заведениях". Эта плата действовала с 1940 г. Самое интересное, что немало людей, заставших период 1940-56 гг. в сознательном возрасте не помнят этот факт и могут даже расценить его как антисоветскую пропаганду.

На с.741 показано как сформировалась национальная политика СССР послесталинского периода. В принципе, любая многонациональная и поликультурная страна сталкивается с проблемой баланса в национальной или языковой политике. Индия, Испания, Нигерия довольно болезненно решают эту проблему. Для того же СССР, а также Югославии и Чехословакии все закончилось распадом на национальные государства. На заре Советской власти большевики всерьез стремились к мировой революции и включению в состав своей страны множества других государств. А это означало, что жителям гипотетических Итальянской Советской Социалистической Республики или Германской Советской Федеративной Социалистической Республики не нужно будет отказываться от своих языков и культур при вхождении в состав Страны Советов. Эта политика означала усилия по развитию национальных языков и культур союзных республик СССР. Среди прочего, были немалые усилия по белорусизации в БССР, о чем я писал тут. С другой стороны, сталинские репрессии наносили удар по языкам и культуре этих же самых народов Союза тем, что множество деятелей науки, культуры и искусства погибли или лишись возможности заниматься своим делом.

А в 1950-60-е гг. окончательно утвердилась идея сосуществования стран с разными политическими системами. СССР перестал стремиться включить в свой состав новые земли. В свою очередь это означало необходимость укрепить связи между народами, которые уже входили в его состав. Так КПСС пришла к идее "социальной однородности всех наций" и "стирания национальных различий". Это вылилось в политику постепенной русификации народов Советского союза. Например, в Беларуси стали переводить обучение в школах с белорусского на русский язык, и распространилась идея, что сам белорусский язык -- это язык малообразованных крестьян. Знаю случай, когда в 1980-е гг. студентки пединститута установили друг для друга копеечные штрафы за белорусские слова в повседневной речи в общежитии. Впрочем, до 1990 года в СССР не было государственного языка, и формально все языки союзных республик имели равные права.

На с. 752 есть интересные подробности того как формировалась система управления страной после смерти Сталина и развенчания культа его личности. Фактические руководители Страны Советов и отдельных ее частей могли избраться только 3 раза с возможностью умереть в своем рабочем кресле при переизбрании "на более длительный срок отдельных руководящих работников в силу признанного их авторитета, высоких политических и организаторских качеств." Секретари первичных парторганизаций могли избираться только на 2 срока, но на таких должностях хотят задерживаться лишь те, у кого нет карьерных стремлений. Так сложилось устройство власти, когда генеральный секретарь сидит на своей должности до своей смерти, но его полномочия ограничены Политбюро ЦК КПСС. Изгнание из власти Хрущева в следующем году после опубликования этого учебника стало исключением из правила и ознаменовало завершения десятилетия борьбы за власть разных групп и лидеров после смерти Сталина.

Книга интересна еще несколькими деталями. О Хрущеве там говорится как о мертвом: либо хорошо, либо ничего. А конкретней упоминаются его различные достижения, начиная с небольших, умалчивается его роль в сталинских репрессиях, и говорится о его скромном нежелании создавать из его личности новый культ. Впрочем, это был действительно человек, способный добровольно оставить власть и умереть простым пенсионером.

Осуждение сталинских репрессий и культа личности "вождя народов" в книге не означало признание всех ее жертв невинными. По сути признали несправедливыми репрессии по отношению к видным коммунистам вроде Тухачевского или Блюхера, но дело Промпартии в "Истории КПСС" показано как вполне обоснованная борьба с вредителями.

В учебнике Великобритания последовательно называется Англией, хотя правильно было бы называть эту страну Соединенным Королевством. Осуждаются действия компартии Югославии и властей Албании, отказавшихся воспринимать от руководящей линии СССР и КПСС. А вот о компартии Китая, самой КНР и Мао Цзе-Дуне говорится только хорошее, что, впрочем, не помогло удержать Поднебесную в числе союзников Страны Советов.

Наконец, пособие изобилует такими известными советскими штампами как "ревизионизм", "сектантство" и "мелкобуржуазный" по отношению к партиям и людям, которые понимали марксизм и даже его направление ленинизм не в полном согласии с текущим пониманием этих учений руководством ЦК КПСС. Знакомство с такими текстами дает исследователю хорошее погружение в дух середины 1960-х гг.

Всеволод Крестовский "Петербургские трущобы".

В двух разных местах мне удалось обнаружить по одному тому этой книги, изданной в СССР в 1990 г. (В.В. Крестовский. Петербургские трущобы (книга о сытых и голодных). Москва: "Художественная литература" 1990). Если книги, описанные выше, были учебниками, написанными для определенных целей и интересных преимущественно узким специалистам, то роман Крестовского от начала до конца представляет собой глубокое погружение в Петербург середины 19 века. По мотивам этого художественного произведения был снят сериал "Петербургские тайны". Я не очень внимательно следил за сюжетом фильма, но сюжет романа гораздо трагичнее, практически без "хэппи-энда". Однако главное как раз, что Крестовскому удалось создать реалистичную панорамную картину своего времени, проведя старательное изучение фактов и наблюдение за множеством людей.

Описывать разные нюансы петербургской светской жизни, географии города, сленга питерских воров и т.п. можно было бы отдельным постом. Но попробую выделить несколько интересных моментов в плане истории и лингвистики.

Крестовский очень подробно описывает сленг криминального мира Петербурга. Для того, чтобы не превращать художественный роман в научный труд, он позволяет своим героям говорить как они привыкли, а сам поясняет непонятные места в сносках. Так для кого-то может быть открытием, что слова "тырить" (воровать), "бабки" (деньги), "косуха/косуля" (тысяча) и "клёвый" (хороший, выгодный, производное от "клей" (выгодная кража)) уже были в русском языке к середине 19 века. Помимо этого автор "Трущоб" устами своих героев передает разговорные названия денежных единиц и номиналов, характерные для его времени. Например, 5-рублевый кредитный билет называли "синенькой", 50-рублевый -- "серой", а 100-рублевый -- "радужной" бумажками. Впрочем, тема "царских" денег неплохо изучена, что-то можно посмотреть, к примеру, тут. Для белорусского читателя может быть интересен такой момент книги: "Швец на белорусском и малорусском (украинском -- А.Б.) наречии значит -- портной... Швецовым или портняжным искусством называется на байковом (воровском -- А.Б.) языке целая отрасль воровского промысла." (том 1, с.70, сноска 1)

Крестовский приводит интересные детали жизни богатых и бедных петербуржцев. В книге есть подробные описания жизни чиновников средней руки, бедняков из трущоб, маскарада, светских вечеров богатого Петербурга. В романе подробно описаны тюремный быт и фольклор заключенных. Много подробностей можно узнать о нищенствовании включая скупку и аренду младенцев для сбора милостыни (здесь, уверен, мало что изменилось за 150 лет). Кстати, интересно, что многие питерские профессиональные попрошайки (или "грызуны") согласно Крестовскому были родом из Витебской и Псковской губерний. (том 1, с.248, сноска 1)

Хотя все персонажи романа вымышлены, в нем упоминаются некоторые реальные знаменитости того времени. На стр. 179 тома 1 "граф Скалозуб" представляет собой, по мнению исследователей, В.А. Соллогуба (1813-1882), а "граф Реддер" -- В.Ф. Одоевского (1803/4-1869), оба писатели.

Крестовский не постеснялся писать о неприглядных моментах своего времени, отчего некоторые части его романа не прошли цензуру. Так одному из героев его романа Бероеву подбрасывают запрещенный в России журнал "Колокол", чтобы подстроить его арест и заключение. Причем, интриганы, подбросившие компромат, добывают это издание у букиниста запросив: "Звону, дедушка, звону, с лондонской колокольни" (том 1, с. 619). А дедушка-букинист в тайнике своей лавки хранит еще "и масонские, и раскольничьи книги, и рукописи беспоповщинские, и книжки зело нескромного свойства" (том 1, с. 620). В 21 веке подобные подбросы литературы тоже случаются. Почти в самом конце произведения упоминается как мошенники под видом полиции устроили обыск у некого господина Белкина, тот сам сознался, что у него есть номер "Колокола", предлагал взятку псевдо-полицейскому и только после ухода "полиции" обнаружил, что его ограбили. (том 2, с.734-740). 

Еще одной "неприглядностью", описанной в романе, является добровольно-принудительный загон на православные богослужения в тюрьмах всех заключенных независимо от вероисповедания и национальности. В сноске 1 на стр. 15 тома 2 (фото выше) Крестовский описывает реакцию арестантов на такой "галочно-палочный" подход тюремного начальства, но воздерживается от собственной оценки загона на церковную службу и дает дипломатическую оценку возмущению заключенных.

Из-за того, что Всеволод Крестовский не стеснялся писать о социальном неравенстве, о проблеме реабилитации лиц, прошедших тюрьму, о преследовании за наличие оппозиционной политической литературы, его в СССР ошибочно считали писателем, близким по духу к революционерам-разночинцам. Но автор "Трущоб" был дитя своего времени. Он написал свой роман в молодости, когда желание критиковать действительность и не соглашаться с ней обычно сильнее, чем в зрелые годы. Но и в "Петербургских трущобах", и в более поздних произведениях (например, "Кровавый пуф. Хроника о новом Смутном времени Государства Российского") Крестовский остается на стороне самодержавия. Проблемы неравенства у него понимаются как социальные и нравственные, а не политические, а революционеры скорее как подкупленные поляками подрывные элементы. Так в "Трущобах" один из мошенников -- поляк и бежит из Питера мутить воду в Польше, когда там начинается восстание 1863-64 гг.

Еще раз повторюсь, что книга может быть интересна любому, кто хочет совершить путешествие в Петербург середины 19 века и кто, как и я, любит видеть в истории панорамные картины, а не просто набор дат и событий.

См. также: Архив Пиянзиных

Старые газеты как осколки прошлого

Газета "Печинские новости"

З бібліятэкі У. Ермалаева, частка 1частка 2

03.07.2024

3 ліпеня ў гісторыі незалежнай Беларусі

 Тое, што я зараз пішу, з'яўляецца наборам нататак нейтральных, амаль летапісных аглядаў за падзеямі гэтай даты. Мае спробы рабіць такія нататкі ў сацсетках выклікалі спрэчкі палітызаваных сяброў і часам вымушалі выдаляць самі нататкі, каб не садзейнічаць распальванню ненавісці. Але 3 ліпеня, як Новы год: ён прыходзіць незалежна ад таго святкуеш/чакаеш яго ці не. Я не адзначаю гэты дзень асабіста, але за гады жыцця нешта пабачыў і пачуў, значыць прыйшоў час сістэматызаваць свае назіранні.

Па выніках рэферэндума 24 лістапада 1996 г. Дзень незалежнасці Рэспублікі Беларусь (Дзень Рэспублікі) перанеслі на 3 ліпеня, калі ў 1944 г. савецкія войскі выгналі з Мінска немцаў. Такім чынам з 1997 г. Дзень Рэспублікі сталі афіцыйна адзначаць 3 ліпеня, а не 27 ліпеня.

Дзень Рэспублікі 3.07.1997 у архіўным фота БелТА.

У 1999 г. парадаў і свята не было ў памяць пра трагедыю на Нямізе.

З 2004 г. свята Дня Рэспублікі праводзяць каля Стэлы "Мінск -- горад-герой".

У 2008 г. падчас святочных мерапрыемстваў адбыўся тэракт, у выніку якога былі паранены 54 чалавекі. Мае ўспаміны пра гэты час даволі сціплыя. Людзі былі крыху ўстрывожаныя, бо выбух бомб на мерапрыемстве на той час быў рэдкасцю. Памятаю, што хадзілі чуткі быццам гэтыя бомбы былі зроблены прафесійна, але пакіну гэта на сумленні тых, хто іх распаўсюджваў. Яшчэ ў той час ваеннаабавязаным загадалі здаць адпячаткі пальцаў. Мне прыйшлося "адкатаць" пальцы ў ваенкамаце Першамайскага раёна Мінска і потым адмываць іх у душавой побач з пакоям, дзе рабілі дактыласкапію. Мужыкоў, у якіх бралі адбіткі пальцаў, было нямала, але чарга рухалася хутка: прад'яўлялі павестку і, здаецца, пашпарт, здавалі адбіткі, ішлі мыць рукі ў душавую.

У 2017 г. на парадзе вытворчыя арганізацыі дэманстравалі сваю прадукцыю. Сярод іншага "Керамін" прадставіў унітазы, пасля чаго да ўсяго мерапрыемства прыляпілася мянушка "парад унітазаў". Трэба зазначыць, што больш такіх памылак не рабілі. Яшчэ рэпетыцыя парада не абайшлася без ДТЗ: танк збіў ліхтарны слуп на пр. Незалежнасці, але, на шчасце, ніхто з людзей не пацярпеў. Памятаю, што тады некаторую нязручнасць складала перакрыццё вуліц пад рэпетыцыі тэхнікі і змена маршрутаў грамадскага транспарту, але апошняе магло быць для кагосьці і вялікай зручнасцю.

У 2018 г. Гугл віншаваў беларускіх карыстальнікаў з Днём Незалежнасці. Магчыма такая аватарка выстаўлялася раней і пазней, але ў 2024 г. яе ўжо не было.

2019 г. Святкаванне ўвайшло ў гісторыю пад назвай "Крывавы салют", таму што неякасная піратэхніка для салютаў прывяла да ранення 11 чалавек, адзін з якіх, супрацоўніца Інстытута кіравання і прадпрымальніцтва Наталля Максімчук, загінуў. На наступны дзень па Мінску хадзілі чуткі, што падчас свята "загінула дафіга людзей", але дзяржаўныя і недзяржаўныя СМІ даволі дакладна апісалі трагедыю.

Шэсце па пр. Незалежнасці ў раёне "Белдзяржцырка" 3.07.2020. Фота з прастораў інтэрнэта

2020 г. святочнае шэсце адбылося ва ўмовах пандэміі COVID-19. Але ў 2021-23 гг. мерапрыемства праходзіла без вайсковых парадаў, былі толькі забаўляльныя праграмы.

У 2021 г. у гэты дзень, акрамя святочных мерапрыемстваў была аб'яўлена ўсенацыянальная малітва за Беларусь. Улады папрасілі ўсе канфесіі маліцца за краіну 3 ліпеня, праўда, практыка малітвы за Беларусь ужо існавала на той момант без прывязкі да гістарычных ці святочных дат.

Гэты лагатып ў 2024 г. выкарыстоўвася і на 9 мая і на 3 ліпеня.

2024 г. у сувязі з 80-годдзем вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў прайшоў маштабны ваенны парад, магчыма, рэкордны для гэтай падзеі. Гул ваеннай тэхнікі з праспекта чую час ад часу ўжо некалькі гадзін з ранку. Таксама ў гэтым годзе шмат увагі было нададзена ўшанаванню на білбордах памяці герояў Вялікай Айчыннай вайны, у гонар якіх былі названы пэўныя вуліцы Мінска.

Гл. таксама: Дзень народнага адзінства.

29.06.2024

Вуліцы Мінска. Здымкі на бегу. Частка 4

 Працягваю тэму вуліц Мінска, якія мне даводзілася наведаць па справах. (Раней былі часткі 1, 2 і 3). У гэты раз, як і раней, вуліцы будуць у розных раёнах беларускай сталіцы.

Дамброўская: такая дзелавая

Пачатак вуліцы ад скрыжавання з вул. Прытыцкага і станцыі метро "Кунцаўшчына". Магчыма, у вочы кідаецца вялікая колькасць прыпаркаваных машын. Многае на гэтай вуліцы звязана з аўтамабілямі.

Запраўка, першы аб'ект вуліцы аддзяляе ад суседняй вул. Ляшчынскага, дзе больш жылых дамоў і прыгожыя муралы. На фоне суседкі, "Дамброўка" выглядае крыху панура.

Аўтацэнтр "Атлант М". Дарэчы, фірма даволі старая, яшчэ ў 90-х была ў тэлерэкламе.

Па правы бок вуліцы (калі стаяць спіной да Прытыцкага) комплекс заводскіх будынкаў. І яшчэ адна рэалія постсавецкіх часоў: на тэрыторыі многіх заводаў памяшканні актыўна здаюцца ў арэнду пад справы далёкія ад вытворчасці. Клубы, кафэ, спартыўныя секцыі. Бістро на гэтым фота -- не вылкючэнне. Дарэчы раней у гэтым комплексе праходзілі заняткі 2 недзяржаўных ВНУ і дзенічае клуб "Рэ:паблік".

Уздоўж заводскага комплекса растуць дрэвы, рэдкія для такіх вуліц.


Бізнес-цэнтр "Скай Таўэрз", дзе пабудавалі 2 вежы-блізняты і пачалі 3-ю, мабыць, самае вядомае месца "Дамброўкі".

Толькі знак "Саступі дарогу" каля выезду з пляцоўкі бізнес-цэнтра паставілі ў бок пешаходаў і веласіпедыстаў. Спадзяюся, праблем гэта нікому не стварае...

Часам на дарозе яблыку няма дзе ўпасці...

Там, дзе шмат аўтамайстэрняў, можна сустрэць і пункты здачы металалому. Дарэчы гэта добра не толькі для асацыяльных элементаў наваколля і пытанняў ашчаднага стаўлення для рэсурсаў, але і для саміх аўтамайстроў ці аўтамабілістаў, бо ім так зручней пазбаўляцца старых дэталяў пасля рамонту.

Здаецца, гэта лужына так доўга не перасыхае, што народ пратаптаў вакол яе сцежку :)

Сцяна яшчэ аднаго завода і від на дамы вул. Матусевіча

"Дзякуючы" вандалам ужо не даведацца што можа адбыцца "пакідаючы аўтамабіль"

Уважлівы чытач мог заўважыць, што, акрамя машын, вуліца стала прытулкам для электрасамакатаў. Супрацоўнікі фірм і заводаў прыязжаюць не толькі на аўто і грамадскім транспрарце, але і на такіх самакатах.

Вуліца Берута: цудоўная мова і незвычайная архітэктура

Гэта вуліца звязвае паміж сабой Харкаўскую і Кальварыйскую, а яе дамы цягнуцца ўглыб квартала ў бок праспекта Пушкіна. 

У гэты раз я пачынаю агляд вуліцы з канца, а не з пачатку. Гэты дом знаходзіцца на скрыжаванні Харкаўскай і Берута, крыху далей ад самой вуліцы. Ён цікавы сваім афармленнем і функцыяналам. Як многія "брэжнеўкі" Мінска, дом перажыў капітальны рамонт, што бачна па афарбоўцы сцен і балконаў. А вось першы паверх амаль поўнасцю аддадзены пад дзелавую інфраструктуру: некалькі магазінаў і банк.

На фоне "Табакеркі" дом 15/2 з нестандартным афармленнем фасада.



Дом 22/1 стаў месцам, дзе беларуская мова ўпрыгожыла не толькі цэтлікі кнігарні, але і рэкламу тавараў для дому і стаматалогію "Шык-Дэнталь". Рэспект!

Спарткомплекс...
... а за ім яшчэ адзін дом нестандартнай архітэктуры


Дом 14 захаваў сляды барацьбы палітычных графіці

А адразу за ім каля школы паркоўку абсталявалі зарадкамі для электрамабіляў.


Вось такі парадокс: вуліца названа ў гонар Баляслава Берута, а яе галоўны будынак - бізнес-цэнтр "Пушкінскі". Мабыць суседні праспект адыграў для назвы больш значную ролю.

СШ 127 даволі аптымістычна афарбавана

Бліжэй да скрыжавання з вул. Прытыцкага можа ўбачыць такі прыкольны шынамантаж з інсталяцыяй з колаў. За гэтай аўтапляцоўкай знаходзяцца Кальварыйскія могілкі. Яшчэ адна дэталь: Кальварыйскія могілкі знаходзяцца на пэўным узвышшы, і вуліца Берута знаходзіцца ў нізіне адносна іх.

Від у бок Прытыцкага. Самы каляровы дом у канцы -- гэта ўжо сама вуліца Прытыцкага.

Від з вул. Прытыцкага на вул. Берута.

Скрыганава: маленькая, але цікавая

Гэта вуліца звязвае Кальварыйскую і Бірузова. Яе няцотны бок пераважна аддазены жылой забудове, а цотны займае дзелавая інфраструктура.

Від у бок скрыжавання з вул. Бірузова.


Цэтлікі дамоў аформлены крэатыўна.

Паступова жылая забудова "ўцяпляецца" і мяняе знешні від. Таксама, як і на іншых маленькіх вуліцах Мінска, тут многія паркуюць машыны ўздоўж дамоў.

Фота атрымалася крыху сімвалічным: у доме 4 апроч іншых арганізацый знаходзіцца Следчы камітэт, а сзаду бачны адзін з хмарачосаў жылога комплекса "Каскад", пабудаванага на месцы знесенай у 2000-х гг. папраўчай калоніі №1, і там падчас пратэстаў 2020 г. была так званая "Плошча сцяга" (па аналогіі з Плошчай дзяржаўнага сцяга), бо паміж хмарачосамі доўга вісеў бел-чырвона-белы сцяг. Вось такое суседства...

Вуліца невялікая, але з добра аформленымі дарожнымі знакамі і разметкай. Таксама бачны пераход паміж тратуарам і праезнай часткай без бардзюра, які стварае бесперашкоднае асяроддзе для людзей з абмежавнымі магчымасцямі, веласіпедыстаў і мам з дзіцячымі каляскамі :)

Кватэры на першых паверхах патроху выкупаюць пад бізнес, але гэта тэндэнцыя тут пакуль не такая моцная, як, маўляў на вул. Серафімовіча.

Дом на фота знаходзіцца на рагу вуліц Скраганава і Кальварыйскай. Ён ужо трапляў пад маю ўвагу з боку свайго асноўнага адраса, але цікава яго афармленне і з боку Скрыганава.

І ў гэтым доме кінуўся ў вочы "лайфхак" з выкарыстаннем газет замест штор. Магчыма, гэта звязана з рамонтнымі работамі ў кватэры, а можа былі іншыя прычыны так завесіць вокны першага паверха.


Працяг будзе

Таксама: Раней і цяпер: у імгненні кадраў

Избранное сообщение

10 лет писанины

Когда 16 февраля 2013 года я запостил тут одну свою научную заметку , я еще не вполне представлял как дальше буду использовать этот ресурс. ...