23 верасня 2023 г. каля нашага мікрараёна на пляцоўцы побач з Нацыяналкай прайшлі (ўжо чарговыя!) спаборніцтвы "Першы ровар", у якіх прыняў удзел мой малодшы сын Любчык. Я спачатку падумаў, што значнасць падзеі амаль эквівалентна значнасці выхаду статка кароў на выган, але інтуіцыя гісторыка прымусіла прыглядзецца да івэнту. Безумоўна, такое спаборніцтва школьнікаў двух з 9 раёнаў гасне ў параўнанні з куды больш эпічнымі падзеямі ў беларускай сталіцы, краіне і свеце. Нават на фоне мінулых гульняў СНД, роварныя страсці выглядаюць чымсьці нявартным увагі. Аднак пэўныя дэталі добра адлюстроўваюць дух часу, менавіта 2020-я гг. Таму пішу, што бачыў.
Мы прыйшлі на пляцоўку ў пачатку дзясятай гадзіны, пакуль яшчэ ішоў мантаж абсталявання, бо не ведалі калі дакладна нам там трэба быць, каб прадставіць нашу школу на спаборніцтвах.
Пляцоўка для масавых заездаў ужо была падрыхтавана.
Палатка для веласіпеднага квеста.
Пляцоўка для фігурнага кіравання веласіпедам.
Як звычайная мера на масавым мерапрыемстве дзяжураць хуткая дапамога, міліцыя і пажарнікі (якія на той момант яшчэ не даехалі). На пярэднім плане ўсталёўваюць сінюю палатку для рэгістрацыі ўдзельнікаў спаборніцтва. Хтосьці можа нават заўважыць электрагенератар за палаткай.
Пляцоўка для веласіпедных трукаў.
Лявей ад сцэны арганізавалі магчымасці перакусіць.
Урачыстае адкрыццё мерапрыемства давялося чакаць з 9 да 12. Увесь гэты час панавала асенняе надвор'е. Калі Любчык ганяў на веласіпедзе і грэўся, то я нават змерз. Але нам з дому прынёс чай з бутэрбродамі мой старэйшы сын, а вось гэтых дзяўчат-барабаншчыц мне па-бацькоўску было шкада, бо яны мусілі доўга стаяць у піянерскай форме, каб дачакацца свайго ўдзелу ў цырымоніі адкрыцця "Першага ровара".
Урачыстая частка заняла каля 20 хвілін, прычым патрыятычныя элементы ўключалі не толькі нацыянальны гімн, але і новую песню Мікіты Белькі і Настассі Краўчанкі "Что ты сделал для Родины?" з адпаведным відэарадам кліпа.
Потым нам давялося доўга чакаць сваёй чаргі для ўдзелу ў фігурным кіраванні. Некаторыя чакалі каля гадзіны пад лёгкім дажджом.
Аднак удзел ў спаборніцтве прынёс Любчыку і яго сябрам толькі пазітыўныя эмоцыі :)
Адначасова, нават і раней за афіцыйную частку праходзіў масавы велазабег школьнікаў на суседняй пляцоўцы. На фота бачна як ўдзельнікі забегу размаўляюць з валанцёркай у сіняй уніформе.
Адначасова са спаборніцтвамі ішоў канцэрт папулярнай музыкі ў выкананні розных школьных калектываў і праходзілі забаўляльныя мерапрыемствы.
У духу часу 2020-х міліцыя не толькі ахоўвала парадак на мерапрыемстве, але і папулярызавала сваю службу для цікаўных. Хто жадаў, мог прымерыць экіпіроўку АМАПаўца са шчытом і дубінкай і сфоткацца з ёй або "пабібікаць" сірэнай у машыне ДАІ. Былі і квесты па правілах дарожнага руху для больш шырокай аўдыторыі.
А велаквест складаўся з 6 элементаў, якія трэба было выканаць: пакінуць пажаданне на адмысловай дошцы, згуляць у некалькі гульняў і сфоткацца ў спецыяльнай рэкламнай рамцы. Крута і цікава, але зноў чэргі ўдзельнікаў маглі цягнуцца доўга, асабліва на элеменце веласлалам. Акрамя таго былі арганізаваны настольныя гульні...
... і маляванкі для маленькіх гасцей.
Мерапрыемства абслугоўвалі валанцёры, відавочна з ліку мінскіх студэнтаў. Тыя, што працавалі з квестамі, носілі блакітную форму, а тыя, што былі ў зоне масавых забегаў, былі ў цёмна-сіняй форме. Яшчэ некалькі маладых людзей былі аніматарамі: мышка і кот (сімвалы спаборніцтваў) і 2 зайкі, якія танчылі, фоткаліся і віталіся з гасцямі. Былі ўдзельнікі нейкіх СМІ, нават запускалі маленькі дрон, што зараз у Беларусі дазволена толькі для арганізацый.
Пасля завяршэння спаборніцтваў, але да завяршэння забаўляльнай часткі супрацоўнікі веласіпеднага клуба "Мінск" пачалі аператыўна прыбіраць рэкламныя расцяжкі і рыхтавацца разбіраць агароджы зоны забегаў.
А "гваздом" праграмы пасля ўзнагароджання пераможцаў стала выступленне блогера і спевака ДзімДзімыча, якое зноў сабрало большасць наведвальнікаў каля сцэны.
Фота выступлення з
ТГ-канала ДзімДзімыча"Першы ровар" праводзіцца ў Мінску з 2022 г. Ад івэнта засталіся розныя адчуванні. З аднаго боку, люблю спорт і падтрымліваю жаданне маіх сыноў ім займацца. Тэма веласпорту -- вельмі цікавая. Вабіць туды школьнікаў варта. З другога боку, адчуваўся дух палачна-галачнай сістэмы: частка гасцей прыехалі выключна адзначыцца ўдзелам у мерапрыемстве і выканаць нейкі план. Пасля спаборніцтваў засталіся толькі тыя, каму гэта тэма цікава.
Надвор'е было розным. У раніцу была халодная восень, а потым вярнулася
лета-23. У такім выпадку чэргі на спаборніцтвы і квесты былі надта доўгімі, але магчыма арганізатары разлічвалі, што ўдзельнікаў і гасцей будзе менш. Канцэрт быў таксама духам часу: былі розныя аматарскія калектывы з папулярнай музыкай, праверанай часам, і ДзімДзімыч шмат каму са школьнікаў цікавы. Праўда мой сын спачатку скардзіўся, што ад моцнага гуку з канцэртнай пляцоўкі яму галава разбалелася, але потым гэта яму не замінала "завісаць" на квестах.
Яшчэ адна важная дэталь: Мінск робіцца ўсё больш інтэрнацыянальным, і на гэтым івэнце я бачыў некалькі сярэднеазіяцкіх сем'яў і адну сям'ю кітайцаў. Нават некалькі год таму сустрэць азіята ці афрыканца на вуліцы было рэдкасцю, а цяпер іх можна сустрэць па некалькі разоў на дзень і не толькі каля вучэбных устаноў, інтэрнатаў ці ганлёвых цэнтраў, але і дзе заўгодна. Асабіста я лічу гэта пазітывам.
На памяць аб падзеі нам засталіся прызы: сумка для спартыўнай формы, 2 роварныя званкі і сцяжок з лагатыпам спаборніцтва. Лозунг "каханне на ўсё жыццё" можа выклікаць усмешку ў беларускамоўных беларусаў, але можа быць яго стваральнікі хацелі гэтым сказаць, што веласпорт можа замяніць чалавеку мужа/жонку? Хто ведае...
Калі не пазначана інакш, фотаздымкі зроблены А. Берастоўскім
23.09.2023
Таксама:
