31.08.2016

Заблуждение или обман?

Некоторое время назад мне довелось поучаствовать в ловле покемонов. Речь о том, что я увидел ссылку в ленте знакомого в соцсети, на сайт сектоборцев, не удержался и прошелся по нему в комментариях как мог. А дело в том, что некоторое время назад я не упускал шанса вставить свои пять копеек конспирологам и сектоборцам, встречавшимся у меня на пути, но с годами научился воздерживаться от пустых споров. Поэтому свой "крестовый поход" (надеюсь, последний) сравнил с ловлей покемонов.

Что не так с сектоборцами и конспирологами? Как правило, эти люди представляют собой небольшие группы, в которых один человек выполняет основную работу, т.е. по сути это отдельные активисты, позиционирующие себя как научные и экспертные центры и организации, нередко имеющие только блог или группу в соцсети с десятком-другим подписчиков и поддержку более крупных игроков информационных войн, выступающих за единообразие мнений. За конспирологами в бывшем СССР зачастую стоят вполне прагматичные люди, желающие подавить любую свободу слова. За сектоборцами в 99% случаев стоит Русская Православная церковь Московского патриархата. Если не финансово, то информационно точно. Желающие убедиться в этом могут просто внимательно почитать материалы на страницах сектоборцев сами.

К чему я о "покемонах"? В комментариях к клеветническим материалам на том сайте я обвинил сектоборцев во лжи. А потом призадумался. Ведь такие люди мне уже попадались.

Пару лет назад я прочитал "Дети капитана Гранта" Ж. Верна для тренировки своего французского и обратил внимание на те детали, которые прошли мимо меня, когда я будучи ребенком смотрел экранизацию этого романа. В книге Верна англичане зачастую предстают кровожадными обманщиками и захватчиками чужих земель, а французы всего лишь основывают колонии на новых местах и охраняют их с помощью своих войск. Нужно ли напоминать, что Верн -- французский писатель?

Примерно в это же время я проходил с группой студентов уровень Pre-Intermediate учебника английского языка Headway, где в одном из разделов сравнивалась жизнь богатой канадки, владелицы отеля, и бедной китаянки, которая трудилась на фабрике, чтобы заработать на учебу. Я вспомнил "Капитана Гранта" и воспользовался возможность развернуть обсуждение со студентами: являлось ли это сравнение скрытой пропагандой западных ценностей. Мнения были разными, и мы больше шутили, чем рассуждали, но я сделал вывод в своей голове: скорее всего и авторы учебника, и сам Жюль Верн просто следовали стереотипам, характерным для определенной страны в определенное время, а не выполняли чей-то злой умысел.

Однако когда читаешь как Верна или учебник Headway, то такие вещи скорее забавляют, чем раздражают. А когда сталкиваешься с теми, кто пишет доносы в милицию на так называемых "сектантов" или разжигает религиозную вражду в обществе, то становится не только не смешно. И сразу приходит мысль о том, что человек выполняет определенный заказ. Но жизнь показывает, что злостных лжецов, которые все понимают, но зарабатывают на клевете не так уж и много. Большинство других просто ограничены в своих представлениях о том, что им чуждо и судят об этом по принципу "не читал, но знаю". А это уже не столько обман, сколько заблуждение.

Правда нет ни 100%-х обманщиков, ни введенных в заблуждение наивных простаков в чистом виде. В каждом таком случае есть некое соотношение того и другого. Интерес вызывает только какое в каждом конкретном случае.

Также по теме:
Как дать отпор троллям
Удар ниже пояса
Воздух в гробу

22.08.2016

Зніклая вуліца Браслава

У пачатку гэтага месяца атрымалася парваць з традыцыяй працаваць без адпачынку кожны год: мы з жонкай і дзецьмі паехалі на тыдзень адпачыць у Браслаў. Я не планаваў ніякай работы як гісторык, але ў апошні дзень адпачынку зрабіў выключэнне. На старой карце горада у гаспадара доміка, дзе мы адпачывалі, я знайшоў доўгую вуліцу ім. Ф. Скарыны. Яна была недалёк ад гэтага доміка, і я вырашыў зрабіць невялікі відэаролік пра гэту вуліцу. На месцы знайшоў, што вуліца ўжо амаль знікла.

У выніку я зрабіў 5 ролікаў з розных пазіцый і аб'яднаў іх на YouTube. Яны атрымаліся крыху сумбурнымі, але спадзяюся, што будзе цікава.



Дадаткова даю скрыншот гэтай вуліцы на GoogleMaps.


На гэтай карце няма гэтай вуліцы, але яна існуе. Доўгай чырвонай рысай я пазначыў пачатковую даўжыню вуліцы Скарыны -- яна злучалася з вул. Машэрава, -- а кароткай чырвонай рысай -- яе фактычную цяперашнюю даўжыню. Дарэчы, на месцы, дзе вуліца ўжо знікла, захавалася невялікая сцежка, якой карыстаюцца і пешаходы і нават веласіпедзісты.

19.08.2016

Печы-4

Гэта ўжо чацвёрты "тур" у Печы, былы ваенны гарадок у межах г. Барысава. На гэты раз паехаў туды з усёй сям'ёй: я+жонка+абодва сыны. Як я пісаў крыху раней, маршруткі "руляць" у міжгародніх паездках, і ў гэты раз мы выбралі паехаць маршруткай ад ст.м. Усход, а не электрычкай. Перавага была і ў тым, што каб ехаць з Мінска маршруткай трэба было толькі выйсці з дому і прайсці пешшу кароткую адлегласць, і ў тым, што электрычка ходзіць раз у гадзіну, а маршруткі кожныя 10-15 хвілін, і ў тым што даехаць можна менш, чым за гадзіну, (электрычкай усе паўтары).

Заходзім з Барысаў-Арэны

Нас высадзілі на аўтобусным прыпынку недалёк ад новага стадыёна "Барысаў-Арэна"


Дарога на Печы. Яе ад маршруткі можна прайсці прыкладна за 20 хвілін


Барысаў-Арэна


Аўтобусны прыпынак вёскі Востраў. Пакуль мы ішлі да Пячэй, праехалі абодва аўтобусы, якія курсіруюць у Печы (№ 9 і 10) і 3-4 гарадскіх маршруткі. На маёй памяці нават у 2000-х транспарт у Печы хадзіў дрэнна. А тут і брукаванку добрую зрабілі ўздоўж дарогі. Арэна - рухавік прагрэсу...


Мост над чыгункай аршанскага накірунку. Від на паўстанак.


Від на другі бок. Чыгунку, як я ужо пісаў, агарадзілі толькі з аднаго боку. Так што ад аматараў пераходзіць рэйкі дзе не трэба гэты плот абараняе, а ад дзяцей, якія могуць пажадаць гуляць на рэйках - не. Як і ад падлеткаў, якія часам б'юць вокны у электрацягніках.


За мастом, але да царквы і былога КПП, ёсць новая грунтовая дарога, перпендыкулярная асноўнай, што вядзе на Печы. На грунтоўку мы збочылі, каб хутчэй дайсці да дому маіх бацькоў. Тут я раптоўна сустрэў бітую цэглу, якую маглі раней выкарыстоўваць у вайсковых інжынерных умацаваннях, ліквідаваных у 2000-2010-х гг.

"Закон подласці" і бібліятэка

Я ізноў наступіў на старыя граблі. Як і ўвосень 2013 г. я забыўся зарадзіць акумулятар лічбавага фотаапарата і папярэдні кадр стаў апошнім на яго карце памяці. У маіх тэлефонах няма камеры. У жонкі смартфон. Але там таксама акумулятар быў на 4%а яго зараднік застаўся дома. У бацькоў такога няма. Але там, куды я збіраўся пайсці, можна было і не рабіць такой фотасесіі, як у папярэднія паходы. Я ішоў у бібліятэку Печынскага дома культуры (былы дом афіцэраў).

У гэты раз пашанцавала пагутарыць з бібліятэкаркай, якую мне ухвалілі як знаўцу гарадка. Насамрэч, яна працуе на гэтым месцы толькі 4 гады і раней гарадок не ведала. Тым не менш, падзялілася тым, што сама сабрала пра Дом культуры.


За час сваёй працы яна сабрала папку ксеракопій газетных артыкулаў пра нямецкую разведшколу "Сатурн", якая падчас Вялікай Айчыннай знаходзілася ў Пячах.


Дакладна невядома ці была гэта школа у Доме культуры або ў казармах аўтабата. Мясцовы гісторык Іваноў, з якім я меў размову падчас аднаго з папярэдніх візітаў, лічыць што "Сатурн" мяшкаўся у Доме культуры, а казіно было у цяперашнім дзіцячым садзе. А былы вайсковы шафёр Пётр Пятроў, з якім я пазней меў размову УКантакце, сцвярджаў, што бачыў як праступаў надпіс "CASINO" гатычнымі літарамі менавіта на Доме афіцэраў - г.зн. Доме культуры і лічыў, што "Сатурн" дзейнічаў у казармах аўтабата згодна пэўным савецкім фільмам пра гэту разведшколу.


Бібліятэкарка не пацвердзіла звесткі П. Пятрова пра надпіс, але паказала мне месца, дзе пастаянна зафарбоўваюць свастыку. Яна пад зоркай на жоўтай паласе.

 Апошні кадр патраціў на буклет мясцовай вайсковай часткі, дзе апісана храналогія яе дзейнасці у Пячах. Цікаўныя могуць яго спампаваць і нешта убачыць, але пасля гэтага смартфон жонкі аб'явіў мне забастоўку.

Была яшчэ адна кропка куды можна было паспрабаваць зайсці негледзячы на навальніцу: новы Дом афіцэраў, дзе як мне казалі, знаходзіліся матэрыялы пра гарадок. Але адказны за афіцэрскі клуб падпалкоўнік Курэнковіч на сувязь са мной не выходзіў негледзячы на мае розныя спробы з ім звязацца. Спецыяльна для яго пішу, што мяне цікавіць толькі гісторыя гарадка, як населенага пункта, а не распалажэнне гармат і асаблівасці маральна-псіхалагічнай падрыхтоўкі салдат. Ніякай фотасесіі на тэрыторыі казарм абяцаю без дазволу не весці. Але я ведаю, што знайду дастаткова інфармацыі нават, калі для мяне зачыняцца і іншыя дзверы. Гэта ўжо не першая такая сітуацыя.

Назад ішлі ўздоўж праезда, які пераходзіць у вул. Тухачэўскага. Заўважылі новы дом па Сярэбрэнікава 49 і будоўлю яшчэ аднаго жылога побач. Значыць неўзабаве тут будзе 50 шматкватэрных дамоў.



Перад ад'ездам атрымалася рэаніміраваць жонкін смартфон і сфоткаць з перона малады падлесак, які пасадзілі зусім нядаўна.

Працы яшчэ хапае. Нават калі б не тэхнагэнная катастрофа. Таму працяг будзе. Хутчэй за ўсё наступным годам.

Гл. таксама:
Печы: гісторыя, ўспаміны і сучаснасць. Вандроўка з сынам
Ізноў у Печы па ўспаміны
Трэці паход на Печы
Печы на картах і фотаздымках

Вандроўка адбылася 16.08.2016

11.08.2016

Транспартная развязка Філімонава-Незалежнасці (Мінск). Фоткі

За час існавання майго блога мне ужо даводзілася пісаць пра гэта  месца не раз: успаміны пра тэракт 2011 г. ў метро, два паста пра ліквідацыю аўтавакзала Маскоўскі з відэаролікамі (частка 1 і частка 2) і пра веладарожкі. Цяпер мушу ізноў вярнуцца да тэмы будаўніцтва развязкі "вул. Філімонава-пр. Незалежнасці", бо гэта таксама найноўшая гісторыя Мінска.

Сама развязка пачала працаваць у другой палове чэрвеня 2016 г. Я з сынамі і фотаапаратам дабраўся да яе толькі ў канцы ліпеня. Прапаную паглядзець нашы аматарскія і часткова хуліганскія здымкі, а пры жаданні і параўнаць з ранейшымі за 2014 г.

З высотак


Пачынаем з 16-павярховай высоткі на праспекце




Па факту гэта мы залезлі на тэхнічны 19-ы паверх, бо дзвер на апошнія тры тэхнічныя паверхі адсутнічала. Фатаграфавалі праз зачыненае акно.









З 16-га паверха яшчэ адной высоткі

На зямлі


Ідзем у бок цэнтра горада


Вось такі заварот на Філімонава вакол развязкі. Высокі будынак - гандлёвы цэнтр "Аляксандраў пасаж", таксама адносна малады.


Гэта чорная дзірка - мост пад развязкай


З'явіўся новы аўтобусны прыпынак "Інстытут сучасных ведаў"на Філімонава. Сам ІСЗ імя Шырокава існуе ўжо даўно (ён знаходзіцца насупраць прыпынку), з 1990 г., а прыпынак з'явіўся адначасова з развязкай. Дарэчы транспарт пачаў хадзіць па мінулай схеме: аўтобус 87с больш не ходзіць па Каліноўскага, але цяпер спыняецца тут, а на Каліноўскага ізноў замест аўтобуса 942 ідзе тралейбус 42.


Аляксандраў пасаж. Панарамны ліфт.

Ізноў хуліганім. Залезлі ў панарамны ліфт "Пасажа" і паехалі на 19 паверх. Ёсць яшчэ панарамны ліфт Нацыянальнай бібліятэкі, але гэты бясплатны.


Паміж 18 і 19 паверхамі


Крыху ніжэй


Яшчэ ўніз



І яшчэ


Гэта будуць новы комплекс "Газпрама". Па рускаму звычаю аўтавакзал "Маскоўскі", які стаяў на яго месцы, разбілі на шчасце. Дарэчы зараз пачынаюць "руліць" міжгароднія маршруткі, таму адсутнасць вакзала ўжо не так моцна адчуваецца.

Вяртаемся на зямлю

Далей ідзем уздоўж Філімонава ў бок будоўлі "Газпрама"

Далей ідзем уздоўж Філімонава ў бок будоўлі "Газпрама"









І вяртаемся ў бок Нацыянальнай бібліятэкі.

З Нацыяналкі


З даху Нацыянальнай бібліятэкі. Адкрытая аглядная пляцоўка (23-і паверх).


На адзін паверх ніжэй. Закрытая аглядная пляцоўка.

Фотаграфіі Андрэя, Данііла і Любаміра Берастоўскіх. Ліпень-жнівень 2016 г.

Избранное сообщение

Іван Шамякін. Першы генерал

 На прасторах сусветнай павуціны ёсць малавядомае апавяданне Івана Шамякіна "Першы генерал", якое варта прачытаць многім. Акрамя м...