Я жыву ў Мінску практычна ўсё жыццё. За 1980-2010-я гг. змянілася столькі ўсяго, што мела б сэнс напісаць асобную кнігу. І многія цяперашнія трэнды ахапілі амаль увесь свет. Людзі ўсё меньш чытаюць папяровыя кнігі і часцей карыстаюцца электроннымі прыладамі не толькі ў буйных гарадах, але і ў вёсках Беларусі. З аднаго боку інфармацыі ўсё больш, з другога людзі меньш чытаюць, прыстасаванняў, што мусяць аблегчыць жыццё ўсё больш, а паспяваеш зрабіць усё меньш. Хіба ў гэтым усім ёсць штосьць незвычайнае?
Але за апошні час я заўважыў пару забаўных тэндэнцый...
Кожны чацвер на станцыях метро ля спальных раёнаў Мінска можна заўважыць 5-10 пенсіянераў, якія чакаюць газету "Вячэрні Мінск". Гэту штотыднёвую газету прывозяць у 9 раніцы, і бабулі з дзедулямі размятаюць увесь бясплатны тыраж з латкоў за кароткі час. Бяруць і для сябе, і для суседзяў і знаёмых. Чаканне каратаюць у размовах (у кожны чацвер гэта могуць быць розныя людзі).
На станцыях у дзелавых кварталах газету разбірараюць у другой палове дня працоўныя масы (там назва газеты крыху больш адпавядае рэчаіснасці).
Вось так акрамя лавак ля дому ці чэргаў у паліклініках у мінскіх пенсіянераў з'явілася яшчэ адно месца для гутаркі і знаёмства. Дарэчы азіяцкай і адначасова заходнееўрапейсках традыцыі гуртавацца ў невялічкіх кафэ сярод мінскіх пенсіянераў я не заўважаў. Так што незвычайны трэнд у гэтым ёсць.
Другую тэндэнцыю заўважыў па свайму малодшаму сыну Любаміру. Не сякрэт, што цяперашнія дзеці ва ўзросце 1-2 гадоў разглядаюць мабільнік як цікавую каляровую цацку. Разуменне, што такое тэлефон прыходзіць пазней. Яго амаль 5-гадовы брат Данііл не здівіўся, калі некалькі тыдняў таму я паставіл замест сучаснага партатыўнага тэлефона, які паламаўся, стары дыскавы савецкі апарат: для яго тэлефон ужо не забава, а прылада для размовы. А вось першы тэлефон з якім 1-гадовы Любчык пазнаеміўся (ў адрозненні ад Даніка) быў смартфон з сэнсарным экранам, і тады калі ён дабраўся да майго кнопкавага мабільніка, ён доўга націскаў пальцамі на экран, не разумеючы, чаму нічога ад гэтага не змяняецца.
Панове чытачы, дасылайце свае назіранні. Можа я яшчэ чаго цікавага не заўважыў?
Але за апошні час я заўважыў пару забаўных тэндэнцый...
Кожны чацвер на станцыях метро ля спальных раёнаў Мінска можна заўважыць 5-10 пенсіянераў, якія чакаюць газету "Вячэрні Мінск". Гэту штотыднёвую газету прывозяць у 9 раніцы, і бабулі з дзедулямі размятаюць увесь бясплатны тыраж з латкоў за кароткі час. Бяруць і для сябе, і для суседзяў і знаёмых. Чаканне каратаюць у размовах (у кожны чацвер гэта могуць быць розныя людзі).
На станцыях у дзелавых кварталах газету разбірараюць у другой палове дня працоўныя масы (там назва газеты крыху больш адпавядае рэчаіснасці).
Вось так акрамя лавак ля дому ці чэргаў у паліклініках у мінскіх пенсіянераў з'явілася яшчэ адно месца для гутаркі і знаёмства. Дарэчы азіяцкай і адначасова заходнееўрапейсках традыцыі гуртавацца ў невялічкіх кафэ сярод мінскіх пенсіянераў я не заўважаў. Так што незвычайны трэнд у гэтым ёсць.
Другую тэндэнцыю заўважыў па свайму малодшаму сыну Любаміру. Не сякрэт, што цяперашнія дзеці ва ўзросце 1-2 гадоў разглядаюць мабільнік як цікавую каляровую цацку. Разуменне, што такое тэлефон прыходзіць пазней. Яго амаль 5-гадовы брат Данііл не здівіўся, калі некалькі тыдняў таму я паставіл замест сучаснага партатыўнага тэлефона, які паламаўся, стары дыскавы савецкі апарат: для яго тэлефон ужо не забава, а прылада для размовы. А вось першы тэлефон з якім 1-гадовы Любчык пазнаеміўся (ў адрозненні ад Даніка) быў смартфон з сэнсарным экранам, і тады калі ён дабраўся да майго кнопкавага мабільніка, ён доўга націскаў пальцамі на экран, не разумеючы, чаму нічога ад гэтага не змяняецца.
Панове чытачы, дасылайце свае назіранні. Можа я яшчэ чаго цікавага не заўважыў?
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.