У апошні час, калі я ем бананы, прыходзіць на памяць іх смак з дзяцінства. І ў 80-я пры савецкай уладзе, і ў пачатку 90-х, калі эканоміка Рэспублікі Беларусь была ў поўным заняпадзе, бананы былі далікатэсам.
Памятаю як мая аднакласніца, Света Курловіч ела банан на перапынку між урокамі і з'ядала нават ніткі паміж мякаццю і скуркай. Голаду не было, але бананы, ананасы, ківі, авакада былі чымсьці эксклюзіўным, для багацеяў як асетровая ікра.
Цяпер купляю бананы паштучна, толькі калі згаладнею, як перакус, а для маіх дзяцей гэта, што яблыкі ці грушы: бо ядзім іх амаль кожны дзень.
У 90-я гг. 5 долараў былі вялікімі грошамі, цяпер магу зарабіць іх за 30-60 хвілін, і многія мае суайчыннікі гавораць пра прадметы, што каштуюць тысячы долараў: рамонт кватэры, аўтамабіль, участак пад дачу.
Мае грошы даюцца мне цяжкай працай, але я магу дазволіць сабе тое, што не маглі дазволіць мае бацькі ў гады майго дзяцінства (i справа не толькі ў тэхнічным прагрэсе).
Ніяк не зразумею, ці стала мне жыць лепей у матэрыяльным плане ці не?
Гл. таксама:
Чарга, як за айфонам
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.