Альтэрн. Апавяданне

Улад прачнуўся за тры хвіліны да таго, як зазвінеў будзільнік. Ужо амаль чатыры месяцы ён праходзіў альтэрнатыўную службу ў доме састарэлых. Звык прачынацца рана. Звык сам даглядаць за сабой. Ужо не адчуваў таго стрэсу, які перажыў за першы месяц жыцця без бацькоў у інтэрнаце пры доме састарэлых.

Першай справай хлопец сеў чытаць Біблію. Для гэтага ён знарок падымаўся за 15-20 хвілін раней. Улад спрабаваў падымацца яшчэ раней, каб рабіць зарадку, але з гэтым не атрымалася.

Прачытаўшы некалькі раздзелаў і памаліўшыся, Улад разбудзіў Толіка. Яны абодва праходзілі службу разам, абодва былі адной веры, але за чатыры месяцы амаль не размаўлялі. Толік кожную свабодную хвіліну гуляў у гонкі на камп'ютары. Рэлігія яго больш не цікавіла. Нават калі да інтэрната прыехалі некалькі яго аднаверцаў каб наведаць яго як духоўнага брата, Толік папрасіў Улада перадаць ім, што не выйдзе і размаўляць з імі не збіраецца. Так два юнакі фармальна былі таварышамі па службе, жылі ў адным пакоі, лічыліся братамі па веры, але за дзень размаўлялі паміж сабой не больш за пяць хвілін.

Улад моўчкі з'еў сняданак і пакрысе загрузіў у свой тэлефон аўдыязапісы яшчэ двух раздзелаў чарговай рэлігійнай кнігі. Каб вір «альтэрнатыўнага» жыцця не зацягнуў яго празмерна, ён стараўся не толькі наведваць рэлігійныя сустрэчы па выхадных днях, але і перачытаць (дакладней, пераслухаць) як мага больш кніг, якія яму было лянота чытаць да службы. Ён ужо праслухаў, мабыць, шэсць такіх кніг, і гэта стала для яго карыснай звычкай.

У асноўныя абавязкі Ўлада і Толіка ўваходзіла карміць, даглядаць і мыць жыхароў дома састарэлых і прыбіраць у іх пакоях. Уладзік настаяў на тым, каб не мыць жанчын, яму не дазваляла гэта рэлігійнае сумленне, і яму прыйшлося выслухаць як начальнік крычаў, гразіўся адправіць яго на лесапавал, але ўрэшце згадзіўся на яго ўмовы: дапамагло добрае веданне сваіх правоў.

– Ну што, секцыя, кармі, мяне, – прабурчаў Клім Піліпыч, адзін з ляжачых старых, які ўвесь час спрабаваў кпіць з альтэрнаў, – бо твая Біблія мяне не накорміць.

Слова «Біблія» Піліпыч заўсёды прамаўляў з нецэнзурнай рыфмоўкай, каб пакрыўдзіць даглядчыка. Але Ўлад на гэта не вёўся, а Толіку было ўсё роўна.

– Вось у мяне дык была служба! – разважаў Піліпыч, пакуль Улад ставіў яму ежу на тумбу каля ложка – Я ў Паставах усіх дзяўчат памацаў! А аднойчы – Піліпыч захіхікаў, адкашляўся і працягнуў паўшэптам: я і жонку камандзіра роты таго-гэтага! Разумееш? Я тэлемайстрам на грамадзянцы быў, дык трэба было ім тэлевізар адрамантаваць. А там яго баба на стол чай з булкамі ды ля-ля, ля-ля... А камандзір у казарме. Ну і я гы-гы-гы-гы, кхе-кхе! Вось гэта была Біблія, а не тое, што ў цябе. І твой Бог мне ўсё спіша: я святару дзясятку даў, калі ён тут быў, так што нічога ты мне, секцыя, не дакажаш.

А Ўлад і не спрабаваў даказаць. Яны ўжо адспрачаліся першыя два месяцы яго службы, а цяпер Піліпыч зноў і зноў уключаў сваю катрынку. Ведаў альтэрн ад Сцяпаныча, суседа па пакоі Піліпыча, не толькі пра амурнае мінулае свайго апанента. Клім Піліпыч двойчы доўга сядзеў за крадзяжы, нарабіў дзяцей па ўсяму Саюзу і хаваўся ад аліментаў, а цяпер дажываў свае дні ў доме састарэлых аднаногі (адну нагу ампутавалі, бо курыў як паравоз), ссохлы і непатрэбны ні дзецям, ні ўнукам. Сцяпаныч таксама бедаваў: ён толькі раз у жыцці здрадзіў жонцы, заўсёды прыносіў зарплату ў дом, піў рэдка, дзецям дапамагаў і ўнукам, а тыя потым здалі яго сюды паміраць.

Уладу было шкада гэтых ссохлых старых. Часта размаўляў з імі пра сваю біблейскую надзею. Праўда, з цягам часу гэтыя размовы былі больш кароткімі: не спрачаўся па дзве гадзіны, а знаходзіў нейкую трапную думку і казаў яе старым.

Пасля сняданку трэба было дапамагчы разгрузіць прадукты, якія прывезлі старым. Улад ведаў, што лепшая частка гэтых прадуктаў дастаецца супрацоўнікам і начальству, але сам у махінацыях не ўдзельнічаў, ды яму і не асабліва прапанавалі. Як толькі скончылася разгрузка, на мабільны пазваніў дырэктар дома і загадаў:

– Кароча, Улад, тут наша паварыха-зменшчыца запіла. Твая задача дапамагчы прыгатаваць абед і вячэру, а потым разнесці па пакоях. На твайго Толіка спадзявання няма, а ты разумны. Давай! Вечарам дасі справаздачу, як што было. Да сувязі!

Альтэрн закруціўся на кухні. Справа ўжо знаёмая. Час пабег неўпрыцям.

Перад абедам на кухню зайшла санітарка Яна з мясцовага персаналу. Ёй яшчэ было крыху за трыццаць, але яе стаўленне да алкаголю і тытуню ўжо давала ёй выгляд больш паважнага ўзросту.

– Што, альтэрн, зноў балдзееш пад сваю Біблію? – запыталася жанчына з кпінай, як заўважыла, што Улад у навушніках.
– А што? Зайздросцім? – адказаў тым жа тонам Улад.

Гэтага санітарка не чакала. Аднойчы Яна паспрабавала разняволіць гэтага нявінніка ў падсобцы, але ён адштурхнуў яе і выйшаў. З таго часу яна не абмінала магчымасці кпіць з адзінага хлопца, які адмовіўся ад дармовага сексу ў гэтым глушы. Улад заўсёды маўчаў. Нават калі Яна кпіла з яго перад усім калектывам і пускала плёткі, што ён «блакітны». А тут голас прарэзаўся ў хлопца. Не ведаючы, што адказаць, санітарка махнула рукой і выйшла.

Увесь дзень Улад круціўся то на кухні, то па пакоях састарэлых. Калі надышоў вечар хлопец плюхнуўся на канапу, залез у вайбер, дзе сябры ўжо столькі ўсяго панапісалі, адпісаўся бацькам, што жывы-здаровы, хацеў яшчэ падрыхтавацца да выступлення з заданнем на рэлігійнай школе, але сам не заўважыў, як заснуў.

Каля апоўначы яго разбудзіў крык. Недалёка ад іх блока знаходзіўся пакой вар'яткі бабы Тані, што крычала па начах. Улад ніяк не мог звыкнуцца да яе крыкаў. Паглядзеў на Толіка, які ганяў свае віртуальныя машыны і слухаў музыку ў навушніках. Потым на гадзіннік. Было ўжо амаль 2:30. Трэба спаць, заўтра не будзе сіл. І Улад расправіў ложак, распрануўся і лёг.

Яго разбудзіў дотык Яны. Улад спачатку сумеўся, але па сур'ёзнаму выразу яе твару зразумеў, што яна прыйшла не за гэтым. На гадзінніку было 4:10

– Хлопцы, ідзіце Піліпыча грузіць! – казала санітарка, і пачала тармасіць Толіка, які ўжо спаў.
– Ідзі, сама грузі, я нябожчыкаў баюся, – адмахнуўся Толік і лёг спаць далей.

Улад звыкла пайшоў дапамагаць санітарам перакласці памерлага на насілкі. Першы раз яму было цяжка дакрануцца да мерцвяка, але гэта быў ужо чацвёрты, і альтэрн  звыкла пераклаў аднаногага нябожчыка з ложка на насілкі быццам пакаваў чамадан.

Крыху пазней трэба было дапамагчы адвезці Піліпыча з морга ў крэматорый: ад старога адмовіліся ўсе сваякі і яго мелі крэміраваць за дзяржаўны кошт. Паездка ў крэматорый значыла для Ўлада, што сёння ён ужо не паспіць. Можа ў абедзены перапынак пашанцуе.

Калі альтэрн з яшчэ адным санітарам грузіў машыну, пачало ўзыходзіць ласкавае летняе сонца. Заспявалі першыя птушкі.

– Яшчэ адзін дзень пачаўся. – падумаў Улад. – Яшчэ адзін дзень, які набліжае канец маёй службы!

Усе персанажы і падзеі выдуманы. Магчымыя супадзенні выпадковыя. Фотаздымак узяты з іншага паведамлення гэтага блога на тэму АГС і выкарыстоўваецца тут у ілюстратыўных мэтах.

Поўны дапрацаваны цыкл апавяданняў "Гэта Беларусь, хлопча!" (PDF) Магчымы разыходжанні з тэкстам апавядання ў блогу.