З таго часу, як знеслі АВ "Маскоўскі" і пачалі будаваць транспартную развязку мінуў ужо некаторы час. Цікава было заўважыць неадназначныя перамены ў транспартным жыцці скрыжавання вул. Філімонава з пр. Незалежнасці.
Але пачну з іншага. Я пісаў, што паспрабую з'ездзіць на Каладзішчанскія могілкі без дапамогі 31 аўтобуса (які цяпер ходзіць з Уручча, а раней -- з "Маскоўскага") і ў канцы жніўня так і зрабіў: паехаў на велaсіпедзе. Велік у мяне стары, савецкі. Туды ехаў крыху больш за гадзіну, а зваротна -- прыкладна паўтары. Прапацеў наскрозь. Калі трэба было паднімацца на ўзгорак, што ідзе ад мяжы Мінска да маста праз чыгуначны пераезд ля станцыі Азярышча, мае ногі адпачывалі ад таго, што ішлі, а не ціснулі педалі веліка. І адчуванне ад неабходнасці ехаць па адной дарозе з аўтатранспартам было не самым прыемным. Але ад гэтага крыўда за знішчэнне аўтавакзала не ўзнікла ў маім сэрцы. Узнікла думка: "Трэба вучыцца на правы і збіраць грошы на машыну. Вось такое суб'ектыўнае ўспрыманне сітуацыі.
Нядаўна ўзнікла неабходнасць хадзіць ў нашу дзіцячую паліклініку на Філімонава. І гэта дало мне магчымасць зрабіць некалькі свежых кадраў будоўлі развязкі.
Вул. Філімонава каля бізнес-цэнтра "Аляксандраў пасаж" перакрылі поўнасцю.
Будоўля развязкі бліжэй да тэрыторыі "Нацыяналкі".
Усю тэрыторыю былога АВ "Маскоўскі абнеслі высокім плотам, на якім бліжэй да скрыжавання Філімонава-Незалежнасці павесілі сацыяльную і камерцыйную рэкламу кампаніі "Газпрам" -- новага ўладара тэрыторыі.
Некаторы час таму я мусіў сустрэць жонку з дзецьмі ля паліклінікі на Філімонава і выйшаў на прыпынку, дзе вялася будоўля. З-за гэтага мусіў шкандыбаць вялікі крук да "Нацыяналкі" і ад яе да паліклінікі (хоць мог пайсці зваротным бокам цераз праспект і прыйсці на месца хутчэй).
А іншым разам мусіў ехаць з вул. Радыяльнай (ад прыпынку "Волжская") дадому на 87-м аўтобусе і пад'ехаў да м. "Усход", што зручней для мяне (раней мусіў шыбываць дамоў ад прыпынку насупраць магазіна "Феронія", калі ехаў гэтым маршрутам). Так заўжды: дзесьці губляеш, дзесьці знаходзіш.
Але пачну з іншага. Я пісаў, што паспрабую з'ездзіць на Каладзішчанскія могілкі без дапамогі 31 аўтобуса (які цяпер ходзіць з Уручча, а раней -- з "Маскоўскага") і ў канцы жніўня так і зрабіў: паехаў на велaсіпедзе. Велік у мяне стары, савецкі. Туды ехаў крыху больш за гадзіну, а зваротна -- прыкладна паўтары. Прапацеў наскрозь. Калі трэба было паднімацца на ўзгорак, што ідзе ад мяжы Мінска да маста праз чыгуначны пераезд ля станцыі Азярышча, мае ногі адпачывалі ад таго, што ішлі, а не ціснулі педалі веліка. І адчуванне ад неабходнасці ехаць па адной дарозе з аўтатранспартам было не самым прыемным. Але ад гэтага крыўда за знішчэнне аўтавакзала не ўзнікла ў маім сэрцы. Узнікла думка: "Трэба вучыцца на правы і збіраць грошы на машыну. Вось такое суб'ектыўнае ўспрыманне сітуацыі.
Нядаўна ўзнікла неабходнасць хадзіць ў нашу дзіцячую паліклініку на Філімонава. І гэта дало мне магчымасць зрабіць некалькі свежых кадраў будоўлі развязкі.
Некаторы час таму я мусіў сустрэць жонку з дзецьмі ля паліклінікі на Філімонава і выйшаў на прыпынку, дзе вялася будоўля. З-за гэтага мусіў шкандыбаць вялікі крук да "Нацыяналкі" і ад яе да паліклінікі (хоць мог пайсці зваротным бокам цераз праспект і прыйсці на месца хутчэй).
А іншым разам мусіў ехаць з вул. Радыяльнай (ад прыпынку "Волжская") дадому на 87-м аўтобусе і пад'ехаў да м. "Усход", што зручней для мяне (раней мусіў шыбываць дамоў ад прыпынку насупраць магазіна "Феронія", калі ехаў гэтым маршрутам). Так заўжды: дзесьці губляеш, дзесьці знаходзіш.
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.