Не атрымалася. Апавяданне

Марыя нервова чакала, што скажа «шаман» (такая мянушка была ў загадчыка аддзела ідэалагічнай і прафсаюзнай работы). Паседжанне ішло ўжо каля гадзіны, спачатку разбіралі паперы і загады вышэйшых інстанцый, а тут Вадзім нечакана падставіў яе перад начальствам. Яна ведала, што яе могуць падставіць за вольнасці ў рабоце, але ад Вадзіма гэтага не чакала.

Справа ў тым, што год таму ён пачаў заляцацца да яе. Не ён першы, бо мужыкоў у арганізацыі хапала і мабыць палова з іх спрабавала «падкаціць» да прыгожай трыццацігадовай недаткнёнцы. Але Вадзім быў іншым. Здавалася, ён імкнуўся проста быць сябрам адзінокай дзяўчыны. Піў з ёй каву падчас перапынкаў, дапамагаў разабрацца ў новых камп'ютарных праграмах, размаўляў з ёй за жыццё, часам падвозіў дадому пасля работы і пры гэтым ніколі не спрабаваў нават дакрануцца да яе рукі. І Марыя адчула, што не можа жыць без гэтага мужчыны. Але дыстанцыю трымала далей. Ужо апякалася ў жыцці і мужчынам не верыла.

Потым Вадзіма выклікалі ў Бангладэш у камандзіроўку. Яна цягнулася два месяцы і за гэты час ён не спрабаваў звязацца з ёй, хоць ведаў яе рабочы адрас у Skype. Марыя таксама не пісала Вадзіму. Калі вярнуўся, адносіны іх неяк самі сабой сталі роўныя і дзелавыя. Пакуль не паднялося пытанне аб тым, хто будзе кіраваць новым праектам, які мог прынесці шмат «левых» грошай і арганізацыі і ўдзельнікам. Начальства выбірала паміж Вадзімам і Марыяй і тут Вадзім на чарговай планёрцы пры ўсіх падняў пытанне ці можа кіраваць такім адказным праектам чалавек, які парушае інструкцыі і пратаколы выканання работы. Ён ужо сабраў кампрамат на Марыю і падаў дырэктару, а той спіхнуў справу «шаману». Гэта магло азначаць не толькі яе адхіленне ад спраў праекта, але непрацягненне працоўнага кантракта з дзяўчынай на наступны год.

«Шаман» паглядзеў падборку кампраматных дакументаў, мацюгнуўся пры ўсіх прысутных і сказаў:

– Дзіцячы сад! Хто хоць раз не парушаў інструкцыі да пратаколы?! Ёсць пісьмовыя скаргі грамадзян на працу Марыі Пятроўны Скач?! Няма? Тады і няма чаго хвалю гнаць. Хто з прысутных збіраў гэтыя дакументы?

Вадзім маўчаў і рабіў выгляд, што вывучае дакумент, які ляжаў перад ім на стале, але яго твар збялеў ад жаху.

У гэты момант тэлефон галоўнага ідэолага зазваніў.

– Так. Разумею. Шкада. Перадам. Да пабачэння. – коратка адказваў «шаман» і, паклаўшы трубку, аб'явіў супрацоўнікам: – Наш суперграшовы праект не зацвердзілі вышэйшыя інстанцыі. Не атрымалася. Усе свабодныя.

– Не атрымалася, – падумала Марыя вяртаючыся на сваё рабочае месца.

Поўны дапрацаваны цыкл апавяданняў "Гэта Беларусь, хлопча!" (PDF) Магчымы разыходжанні з тэкстам апавядання ў блогу.