Кацярына Іванаўна ніяк не магла дагнаць свайго пяцігадовага сына Эдзіка. Ён ляцеў з дзіцячага садзіка раскінуўшы рукі быццам ён самалёт. Вось ён ужо выскачыў за браму сада і паляцеў па суседнім двары.
– Ты што робіш, хлопчык?! – раздаўся крык нейкай старой бабулі.
Кацярына Іванаўна не магла бегчы на сваіх шпільках, але яна пашыбавала так хутка, як толькі магла.
На дарозе недалёка ад садзіка спрабавала падняцца старая жанчына, якую відавочна толькі што збіў з ног Эдзік. Сам жа хлопчык насіўся самалётам далей паміж прыпаркаванымі машынамі.
– Дзякуй Богу, нічога не адбылося – падумала Кацярына Іванаўна і кінула – Глядзець трэба куды ідзеце!
– Гэта мне глядзець?! – абурылася старая. – Ваш сын збіў мяне з ног!
– Вам у вашым узросце трэба думаць пра вечнае ды пад ногі глядзець! Я сына з такой цяжкасцю нарадзіла ў свае 37! Я яму ўсё дазваляю! Усё!!!
І Кацярына Іванаўна пераможна пайшла да сваёй машыны, вакол якой насіўся і галёкаў Эдзік. Яна нічога не сказала хлопцу, і той задаволена сеў на дзіцячае сядзенне.
Пакуль Кацярына Іванаўна прышпільвала сыну рамень бяспекі, яна адчула як моцная рука схапіла яе за бядро. Павярнуўшыся, жанчына ўбачыла няголенага бруднага п'янага мужыка невядомага ўзросту, які пажадліва глядзеў на яе дэкальтэ. Кацярына Іванаўна працавала дырэктарам прэстыжнай гімназіі. Яе баяліся і настаўнікі, і вучні. Але тут яна сама збялела ад жаху і не ведала што сказаць.
– Пайшлі са мной, чувіха, – прамармытаў мужык, усё яшчэ трымаючы яе за бядро. – У мяне сёння дзень нараджэння. Мне ўсё можна. Усё! Жонка казала: сёння можаш бабу прывесці. Пайшлі. Мне нельга адмаўляць.
– Пусціце мяне, – слёзна папрасіла Кацярына Іванаўна. – Пусціце, калі ласка.
П'яны мужык адпусціў жанчыну і дадаў:
– Ну і прэч адсюль!
Кацярына Іванаўна кінулася ў машыну, дрыжачымі рукамі павярнула ключ запальвання і як мага хутчэй выехала прэч. Яе сын маўчаў усю дарогу, як і яна сама.
– Ты што робіш, хлопчык?! – раздаўся крык нейкай старой бабулі.
Кацярына Іванаўна не магла бегчы на сваіх шпільках, але яна пашыбавала так хутка, як толькі магла.
На дарозе недалёка ад садзіка спрабавала падняцца старая жанчына, якую відавочна толькі што збіў з ног Эдзік. Сам жа хлопчык насіўся самалётам далей паміж прыпаркаванымі машынамі.
– Дзякуй Богу, нічога не адбылося – падумала Кацярына Іванаўна і кінула – Глядзець трэба куды ідзеце!
– Гэта мне глядзець?! – абурылася старая. – Ваш сын збіў мяне з ног!
– Вам у вашым узросце трэба думаць пра вечнае ды пад ногі глядзець! Я сына з такой цяжкасцю нарадзіла ў свае 37! Я яму ўсё дазваляю! Усё!!!
І Кацярына Іванаўна пераможна пайшла да сваёй машыны, вакол якой насіўся і галёкаў Эдзік. Яна нічога не сказала хлопцу, і той задаволена сеў на дзіцячае сядзенне.
Пакуль Кацярына Іванаўна прышпільвала сыну рамень бяспекі, яна адчула як моцная рука схапіла яе за бядро. Павярнуўшыся, жанчына ўбачыла няголенага бруднага п'янага мужыка невядомага ўзросту, які пажадліва глядзеў на яе дэкальтэ. Кацярына Іванаўна працавала дырэктарам прэстыжнай гімназіі. Яе баяліся і настаўнікі, і вучні. Але тут яна сама збялела ад жаху і не ведала што сказаць.
– Пайшлі са мной, чувіха, – прамармытаў мужык, усё яшчэ трымаючы яе за бядро. – У мяне сёння дзень нараджэння. Мне ўсё можна. Усё! Жонка казала: сёння можаш бабу прывесці. Пайшлі. Мне нельга адмаўляць.
– Пусціце мяне, – слёзна папрасіла Кацярына Іванаўна. – Пусціце, калі ласка.
П'яны мужык адпусціў жанчыну і дадаў:
– Ну і прэч адсюль!
Кацярына Іванаўна кінулася ў машыну, дрыжачымі рукамі павярнула ключ запальвання і як мага хутчэй выехала прэч. Яе сын маўчаў усю дарогу, як і яна сама.
Поўны дапрацаваны цыкл апавяданняў "Гэта Беларусь, хлопча!" (PDF) Магчымы разыходжанні з тэкстам апавядання ў блогу.
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.