Педсавет цягнуўся ўжо гадзіну. Дырэктар абмеркавала пытанні патрыятычнага выхавання, праблему са зборам грошай на гарачае харчаванне з бацькоў вучняў і цяпер пачала чытаць аб'ёмную паперу, якая прыйшла з РАНА. Чытала хутка, не адрываючы вачэй ад дакумента. Спяшалася. У актавай зале павісла самота. Настаўніца гісторыі гуляла сама з сабой у нейкі матэматычны аналаг «крыжыкаў-нулікаў». Фізкультурнік на галёрцы дэманстратыўна разгарнул «Прэсбол» і пачаў чытаць. Маладая настаўніца беларускай мовы падмалёўвала губы, час ад часу азіраючыся на дырэктара, каб тая не заўважыла гэта. Яшчэ некалькі немаладых настаўніц ціха шапталіся. Гэта быў яшчэ час, калі мабільнікамі карысталіся толькі для званкоў і эсэмэсак, і кожны бавіў час, як мог.
Нарэшце, папера скончылася і педсавет меў скончыцца таксама. Дырэктар перавяла дух і запыталася:
– Ёсць пытанні ці прапановы, таварышы?
Нечакана для ўсіх, з месца паднялася настаўніца геаграфіі, якая праславілася тым, што сарвала планы папярэдняга дырэктара перавесці ўсю школу на тэрміновыя кантракты. Яна адна адмовілася перахадзіць на невыгодны кантракт, а, калі дырэктар вырашыла звольніць яе за парушэнне працоўнай дысцыпліны, «геаграфіца» дабілася прыезду журналістаў Нацыянальнага тэлебачання ў школу і, у выніку такой антырэкламы, дырэктар ціха звольнілася сама. Цяпер настаўніцу геаграфіі баяліся чапаць.
– Ёсць прапанова, – сказала «геаграфічка», – давайце перанясем час пачатку заняткаў у нашай школе з 8 на 8.30 раніцы.
Педсавет загудзеў і раздзяліўся на дзве фракцыі. Голас дырэктара, якая спрабавала патлумачыць, што не ў кампетэнцыі настаўнікаў і нават дырэктара школы вырашаць, калі пачынаць заняткі, не быў чуцен у шуме, і педагогаў было не спыніць.
– Хто рана ўстае, таму Бог дае... – аргументавала адна настаўніца.
– А што? Хоць яшчэ паўгадзіны паспім... – парыраваў хтосьці іншы.
Моладзь была пераважна за 8.30, старэйшыя калегі за 8.00. Голас у дырэктара быў не такі моцны, і яна не магла супакоіць педсавет.
Фізкультурнік рашуча склаў газету і гучна спыніў спрэчку:
– Кароча! Хто хоча, прыходзіць у восем, а хто хоча – ў восем трыццаць!
Некалькі секунд педсавет апанавала цішыня. Потым усе зарагаталі. Педагогі пачалі збіраць свае рэчы і накіроўвацца да выхаду з актавай залы. Дырэктар нічога не казала, але ўсім было зразумела, што нарада скончылася.
Малюнак носіць ілюстратыўны характар і не мае дачынення да зместу апавядання. Крыніца ілюстрацыі: http://kpfu.ru/kuoo/avgustovskij-pedsovet-2012-12127.html
Поўны дапрацаваны цыкл апавяданняў "Гэта Беларусь, хлопча!" (PDF) Магчымы разыходжанні з тэкстам апавядання ў блогу.
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.