У мінулым годзе я выкладаў англійскую на ФМА БДУ. Сярод маіх студэнтаў -- шматлікія грамадзяне Туркменістана. Адзін з іх сабраў у мяне "калекцыю" адпрацовак за гульню з тэлефонам, пропускі заняткаў і спазненні. На заліку, калі зразумеў, што можа яго не атрымаць, ён крычыць мне:
-- Я магу разбіць ваш камп'ютар і купіць вам два новых!
Гэта ён яшчэ адчуваў сябе каралём. З трэцяй спробы ён здаў залік пад сумленнае слова, што альбо даробіць адпрацоўкі да першага занятку наступнага семестра альбо ён больш не мужык і прыйдзе на пару ў жаночым адзенні. Пасля гэтага абяцання ён паскардзіўся на мае самадурства загадчыку кафедры і паціху перавёўся ў іншую групу. Там настаўніца англійскай ужо дазволіла яму гуляць з тэлефонам і рабіць, што ён хоча абы ціха было.
Такіх студэнтаў як ён у мяне хапала. (Гл. пост А Вы адчуваеце сябе расістам?) І я пішу гэтыя радкі каб ізноў падкрэсліць тое, што ўжо пісаў: праблема дрэнных паводзін маіх туркменскіх студэнтаў не ў іх нацыянальнасці, а ў тым, што ім далі зразумець, што так можна сябе паводзіць. У Беларусі вераць у сілу блата і сувязяў, а таксама ў слабасць закона, таму многія выкладчыкі і адміністратары вну дазваляюць недавыхаваным хуліганам рабіць, што ў галаву прыйдзе. А гэта не толькі ганьба ўсёй сістэмы адукацыі краіны, але яшчэ і патурэнне расізму.
У тым жа вну я доўга спрабаваў пераканаць беларускіх студэнтаў, што хуліганы з Туркменістана не прадстаўляюць народ гэтай краіны. Але, здаецца, расізму ад гэтага не паменшылася, хоць да боек справа амаль не даходзіць.
І вось яшчэ адна гісторыя высакародных і ганебных паводзін. Спадзяюся, што яна хоць каго-небудзь пераканае не судзіць чалавека па нацыянальнасці.
Адзін студэнт з Афрыкі вучыцца на медыка ў Беларусі. Спачатку яго бацька плаціць за навучанне і адміністрацыя вну дабразычліва ставіцца да яго. Раптам яго бацька памірае, і ў афрыканца няма чым плаціць за навучанне і няма на што жыць. Праз некаторы час гэта становіцца зразумелым адміністратарам вну, і прымаецца рашэнне адлічыць хлопца, хоць ён вучыўся добра і не быў хуліганам, і адначасова выселіць яго з інтэрната. Афрыканец уладкаваўся працаваць у аднаго беларускага бізнесмена, які, зразумеўшы яго бяду, аплаціў яго навучанне, і той здолеў вучыцца далей.
Як бачым, тыя, хто гатовы сёння дараваць шматлікія парушэнні дысцыпліны студэнтам-багацеям, першымі кідаюць у іх каменні, калі тыя бяднеюць. Шкада толькі, што многія ветлівыя і старанныя туркменскія студэнты беларускіх вну потым робяцца аб'ектам нянавісці "талерантных" беларусаў.
-- Я магу разбіць ваш камп'ютар і купіць вам два новых!
Гэта ён яшчэ адчуваў сябе каралём. З трэцяй спробы ён здаў залік пад сумленнае слова, што альбо даробіць адпрацоўкі да першага занятку наступнага семестра альбо ён больш не мужык і прыйдзе на пару ў жаночым адзенні. Пасля гэтага абяцання ён паскардзіўся на мае самадурства загадчыку кафедры і паціху перавёўся ў іншую групу. Там настаўніца англійскай ужо дазволіла яму гуляць з тэлефонам і рабіць, што ён хоча абы ціха было.
Такіх студэнтаў як ён у мяне хапала. (Гл. пост А Вы адчуваеце сябе расістам?) І я пішу гэтыя радкі каб ізноў падкрэсліць тое, што ўжо пісаў: праблема дрэнных паводзін маіх туркменскіх студэнтаў не ў іх нацыянальнасці, а ў тым, што ім далі зразумець, што так можна сябе паводзіць. У Беларусі вераць у сілу блата і сувязяў, а таксама ў слабасць закона, таму многія выкладчыкі і адміністратары вну дазваляюць недавыхаваным хуліганам рабіць, што ў галаву прыйдзе. А гэта не толькі ганьба ўсёй сістэмы адукацыі краіны, але яшчэ і патурэнне расізму.
У тым жа вну я доўга спрабаваў пераканаць беларускіх студэнтаў, што хуліганы з Туркменістана не прадстаўляюць народ гэтай краіны. Але, здаецца, расізму ад гэтага не паменшылася, хоць да боек справа амаль не даходзіць.
І вось яшчэ адна гісторыя высакародных і ганебных паводзін. Спадзяюся, што яна хоць каго-небудзь пераканае не судзіць чалавека па нацыянальнасці.
Адзін студэнт з Афрыкі вучыцца на медыка ў Беларусі. Спачатку яго бацька плаціць за навучанне і адміністрацыя вну дабразычліва ставіцца да яго. Раптам яго бацька памірае, і ў афрыканца няма чым плаціць за навучанне і няма на што жыць. Праз некаторы час гэта становіцца зразумелым адміністратарам вну, і прымаецца рашэнне адлічыць хлопца, хоць ён вучыўся добра і не быў хуліганам, і адначасова выселіць яго з інтэрната. Афрыканец уладкаваўся працаваць у аднаго беларускага бізнесмена, які, зразумеўшы яго бяду, аплаціў яго навучанне, і той здолеў вучыцца далей.
Як бачым, тыя, хто гатовы сёння дараваць шматлікія парушэнні дысцыпліны студэнтам-багацеям, першымі кідаюць у іх каменні, калі тыя бяднеюць. Шкада толькі, што многія ветлівыя і старанныя туркменскія студэнты беларускіх вну потым робяцца аб'ектам нянавісці "талерантных" беларусаў.
.jpg)
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.